قصور

با زجه‌های مادرش

برخاست خورشید و با عجله

                              از اعماق     

                          بالا کشید

                                تا بگشاید طناب را

                                                 از گردنِ پسر.                       

در شتابِ سرآسیمه‌ نور 

             هنوز لرزش خفیفی داشت 

                           پاهایش

                                  و سینه‌اش

                                          موج برمی‌داشت.

دهان اما نداشت

                   دم و زبان       

       از شرحِ فاجعه   

                   قاصر بود

                       آفتاب که

                                  دمید.

/

طاهره ثانی

تهران

۴ بهمن ۱۴۰۲