ایرون دات کام: چنین گفت ها: هیچ ایرانی مسلمان یعنی هیچ ماهیت مجعولی -ماهیت مجعول آن است که از آمیختن قهری و ناآگاهانهٔ چیست‌های متنافر و متنافی حاصل می‌گردد- در سراسر فرهنگ ایران اسلامی، نه پیش و نه پس از فردوسی، نتوانسته است در این رویارویی و نتایج هولناک آن اساساً بنگرد، چه رسد به اینکه با نگاه تیز و شکافنده‌ای چون نگاه او نهاد اسلامی را باز نماید و حرکت و گسترش آن را از آغاز تا آیندهٔ دوردست ایران اسلامی، که ما را نیز در بر می‌گیرد، مشاهده و آشکار کند.

چنین گفت

benross | دنبال کن دسته: تعیین نشده ۱۳ اسفند ۱۳۹۵، ۱۵:۵۱ | آخرین ویرایش: ۱۳ اسفند ۱۳۹۵، ۱۵:۵۱ ۲ ۶۱۱

دوست دارم ۱

۰ دوست نداشتن

نقل قول از آرامش دوستدار:

هیچ ایرانی مسلمان یعنی هیچ ماهیت مجعولی -ماهیت مجعول آن است که از آمیختن قهری و ناآگاهانهٔ چیست‌های متنافر و متنافی حاصل می‌گردد- در سراسر فرهنگ ایران اسلامی، نه پیش و نه پس از فردوسی، نتوانسته است در این رویارویی و نتایج هولناک آن اساساً بنگرد، چه رسد به اینکه با نگاه تیز و شکافنده‌ای چون نگاه او نهاد اسلامی را باز نماید و حرکت و گسترش آن را از آغاز تا آیندهٔ دوردست ایران اسلامی، که ما را نیز در بر می‌گیرد، مشاهده و آشکار کند.

امتناع تفکر در فرهنگ دینی

برچسب: امتناع تفکر دوستدار فردوسی پرچم

نظرات

benross | دنبال کن | ۷ سال قبل

آنچه فردوسی در اینجا از تیرگی آیندهٔ ایران، که ما انتهای کنونی آنیم، می‌گوید مو بر تن آدم راست می‌کند. در این تیرگی و سیه بختی کمترین روزنهٔ امیدی دیده نمی‌شود، کمترین نوری سوسو هم نمی‌زند. آنچه از آن پس بر ایران خواهد گذشت جز ویرانی و بلا نست: همه چیز دروغ و ترفند می‌شود، همه چیز قهر و حقارت می‌شود، همه چیز کین و جاه می‌شود، همه چیز سودجویی و سوداگری می‌شود، همه چیز حقد و خیانت می‌شود، همه چیز دین و دینبارگی می‌شود. و حاصل این همه ضرورتاً بی‌اصالتی، یعنی ماهیت مجعول موجوداتی است که از آن پس در این سرزمین پدیدار می‌گردند. این پدیدهٔ مجعول را فردوسی در این دو بیت مشهور می‌شناساند:

ز ایران و از ترک و از تازیان نژادی پدید آید اندر میان

نه دهقان نه ترک و نه تازی بود سخن‌ها به کردار بازی بود

اما این را همین جا مؤکداً باید گفت: هرقدر این دو بیت بیشتر خوانده و ورد زبان ما شوند، هرقدر ما به آهنگ و زنگ آن در تنگنایی چون تنگنای کنونی حسرت یا غیظ خود را بیشتر برانگیزیم یا فرونشانیم و خود را به فردوسی نزدیک‌تر بینگاریم، از او و منظور سخنش که خود ما باشیم دورتر و پرت‌تر شده‌ایم. آنچه فردوسی در این دوبیت می‌گوید و بدینگونه تمام نکبت‌ها و فلاکت‌هایی را که در ادبیات پیشین و پسین این دو بیت آورده در چنین مخرجی متراکم می‌سازد، مربوط به همهٔ ما و همیشهٔ ماست، نه دیروز و امروز ما. مربوط به فرهنگ هزار و چهارصد سالهٔ ایران ایران اسلامی و دنبالهٔ آن است که همچنان از قعر خود برون می‌تند، و فکر توانای فردوسی ده قرن پیش چهرهٔ درونی و شوم آن را به ما نموده است. فردوسی با آنچه در این نامه به زبان رستم فرخزاد می‌گوید، در هر واژه و ترکیبش ساختوارهٔ جامعه‌ای را از هم می‌شکافد که از لابه‌لای نسوجش تا به امروز که فردایی جز آنچه روی داده نداشته است، ما «ایرانیان» کنونی نیز همچون هیاکل و اشباح آن ماهیت مجعول برون می‌ریزیم.

دوست دارم ۰

۰ دوست نداشتن