جمشید مشایخی ، یکی از کهنه کاران تئاتر، سینما و تلویزیون ایران است که بعد از انقلاب بد عاقبت هم با حضرات حاکم کنار آمده و به کارش در ایران ادامه داده.

اخیراً از او مصاحبه تلویزیونی پخش کردند که قسمتی از آن توجه برخی را جلب کرده است. میگوید همسرش صدای "خیلی عالی" داشته ولی مشایخی بدلیل متعصب بودن  "نمیگذاشته"  آواز بخواند.

چند روز پیش مشایخی در مراسم درگذشت شادروان جعفر والی که پیش از فوتش از اینکه در فیلم "معمای شاه" بازی کرده و در آن سیاه نمایی از دوران خوش استبداد پهلوی ایرانساز نقش داشته ابزار پشیمانی کرده بود از جمله گفته:

"يک ذره همديگر را الکي بزرگ نکنيم، تا کي چاخان؟ چرا تعارف و تعريف الکی می‌کنيد؟هر چه می‌خواهيد به من بگوييد، من عمرم را کرده‌ام. الان منتظرم، بايد بروم. آن موقع نوکر حکومت بودیم و الان هم نوکر حکومت هستیم."

بالا از دو نوشتۀ پیشین- اینجا و اینجا - دربارۀ مشایخی است. این هم شیرینکاری جدیدش که در اعتراض به تعریف از عزت الله انتظامی و نادیده گرفته شدن "هنر" و البته فراموشی سابقه خودش به انتظامی  بخاطر "تنبک زدن برای شهبانو" میپرد:

دور نیست، رهایی اصلاً دور نیست.

"تنها حقیقت است که رهایی میبخشد"

تبریک

عکس بالا در دوران خوش استبداد پهلوی ایرانساز؛ از چپ: بهروز وثوقی، جمشید مشایخی، بهمن فرمان آرا، فخری خوروش، پروانه معصومی ( مجیزگوی کنونی رهبر فاشیست ها) و کامران شیردل در دیداری با شهبانو فرح.

محض یاد آوری، سخنان شاهین نجفی دربارۀ  هنربندان: