بمناسبت دریافت آنچه که نوبل ریاضی معرفی میشود، بانو شیرین عبادی "مدافع حقوق بشر و برنده جایزه صلح نوبل در سال ۲۰۰۳" پیام شادباش برای بانو مریم میرزاخانی استاد دانشگاه در آمریکا فرستاده است.

در این پیام انشاء گونه، از بانو میرزاخانی خواسته شده که در سفر آتی خود به ایران برای شرکت در سومین سمینار ریاضی‌ دانشگاه صنعتی شریف، در دیدار با "مقامات عالی‌ حکومتی" آنان را در مورد نقض حقوق بشری و سرنوشت شوم " دیگر نخبه گان این مملکت"  مورد پرسش قرار دهند.

بانو میرزاخانی در مراسم دریافت جایزۀ خود در کرۀ جنوبی از دست رئیس جمهور آن کشور بانو پارک گئون-های (عکس بالا)، و زمانی که چشم جهانیان و دوربین های تلویزیونی  به ایشان دوخته شده بود تصمیم گرفتند که چند جمله ای در باره نقض سیستماتیک حقوق بشر و خصوصاً قانوناً نیمه بشر محسوب شدن همجنسان خود  در سرزمین مادری بیان نکنند.

البته نباید از بانو میرزاخانی خرده گرفت، با بی ربط تصور کردن نوبل ریاضی به حقوق بشر میشود توجیهی تراشید. خود بانو عبادی "مدافع حقوق بشر"  در زمان دریافت جایزه نوبل و سخنرانیشان در آن مراسم، وقتی که برادرشان مشاور ویژه "رئیس جمهور ایران" بود، هم مستقیماً " مقامات عالی‌ حکومتی" ایران را در پیشگاه جهانیان برای نقض حقوق بشر مورد پرسش قرار نداند (ویدیو سخنرانی در اینجا، متن فارسی در اینجا) و بیشر درد زندانیان گوانتانامو داشتند. بنابراین، توقع بیجا نباید از دیگران داشته باشند.

دور نیست، رهایی اصلاً دور نیست.

"تنها حقیقت است که رهایی میبخشد"

تبریک  

پ.ن. برای مدتها که بانو عبادی بدلیل دریافت جایزه نوبل در بورس خبری جهانی بودند، در مصاحبه ها  دلنگران زندانیان گوانتانامو بودند، مدتهاست که دیگر این نگرانی را ابراز نکرده اند، آیا آن زندانیان آزاد شده و گوانتانامو تعطیل شده است؟