احمد صدر حاج سیدجوادی در ۹۶ سالگی درگذشت.
شادروان سیدجوادی خیرخواه بود ولی باد دین سیاسی شده مُدل شارلاتان علی شریعتی در شکم داشت. این عارضه بدخیم برای ایران و ایرانی تا آخر هم رهایش نکرد و حتی نفهمید که دلیل شکست آرمانهای آزادیخواهانه انقلاب همان باد مسموم مربوطه است. این عدم درک کجروی و انحراف در نامه شجاعانه پوزش خواهی او بخوبی مشهود است:
"ضمن اعتقاد کامل به اصالت انقلاب مردمی ۱۳۵۷ و آرمانهای آن و دفاع از عملکرد خویش و یارانمان در نهضت آزادی ایران در خلال پیروزی انقلاب و پس از آن، از کوتاهی، قصور و یا ناتوانی خود به عنوان احدی از اعضای شورای انقلاب و دولت موقت در راستای ممانعت از عدول حاکمیت از آرمانهای تاریخی ملت ایران و انحرافاتی که از همان هفته‌های آغازین ایجاد شد و آشکارا به چشم می‌خورد، عذر خواسته و از ملت ایران به جهت سختی‌ها و عسرت‌هایی که به نام حکومت جمهوری اسلامی ایران بر آنان روا شد، پوزش طلبیده و از خداوند منان طلب آمرزش دارم. "
عین گیج الله مهدی بازرگان و برخی دیگر از اعضاء شتر گاو پلنگ ملی – مذهبی نهضت آزادی، آدم خوبی بود؛ ولی دوستی خاله خرسه با ایران و ایرانی کرد.
"تنها حقیقت است که رهایی می بخشد"
تبریک
مملكتى كه رئيس دانشكده فنيش وقت شو به تلاوت قرآن بكذرونه... يك مشت خائن... وقتى ميگويم ملى مذهبى نميتواند خيانت به مليت و ملت نكند ...
حتی اگر نتیجه یکی باشد، فرق بسیار است بین "خیانت" و بلاهت، خصوصاً بلاهت خیرخواهانه.
شادروان حاج سید جودای مانند بسیاری دیگر از گیج الله های ملی - مذهبی و مسخ شدگان شارلاتان علی شریعتی، محکم جاهلی بود .
باید امیدوار بود که هر روزه از مقدار بلاهت بازماندگان رهروان اینان کمتر شود.
خدا بيا مرز ادم بدي نبود ولي از اعضاي "صدر" بدبختي ها بود. اين ها از نسلي بودند كه ميخواستند اسلام را با مدرنيزم پيوند بزنند و نتيجه ان هيولاي بود كه بوجود امد. قابل توجه دوستان رفو ميست كه هنوز دنبال چنين راه حل هايي براي ميهن بلا زده هستند.