این روزها که  نوکر صفتی  در ایران حرف اول را میزند و به عادت ثانوی تبدیل شده، کم نیستند آنانی که به بهای بسیار سنگین و غالباٌ در سکوت خبری علمدار سربلندی ایرانی و نه گفتن به استبداد حاکم هستند.

اسارتگاه های بیشمار ایران پُر است از ایندست آزادگان که زلالی شرافت انسانیت را با ننگ مماشات با فاشیست های اسلامیست "اصلاح طلب" و غیره تراب آلود نمیکنند.

یکی از این آزادگان ، عبدالفتاح سلطانی (عکس بالا) از وکلای بنیانگذار کانون مدافعان حقوق بشر در ایران است که مشغول تحمل ۱۸ سال حبس و تبعید در شهرستان برازجان و ۲۰ سال محرومیت از حرفۀ وکالت است.

بالا از سری نوشته ها دربارۀ آزاده مرد عبدالفتاح سلطانی است. دیروز بانو معصومه دهقان، همسر آزاده مرد، که خودشان در آزادگی یلی هستند اطلاع دادند:

"همسرم به کولیت روده و بیماری همورویید مبتلاست. علیرضا رجایی نه اولین قربانی بی عدالتی است نه آخرین آن."

علیرضا رجایی که بانو دهقان از او نام برده اند همان اسیر سیاسی است که علی رغم ادعای سید محمد جواد ظریف خوانساری دروغگو که در ایران روزنامه نگار و دیگر افراد بخاطر ابراز عقیده  زندانی نمیشوند، در طول اسارت چند ساله از درد شدید در صورت و فکش شکایت میکرد و بجای مداوا به او مُسکن دندان درد میداند.

پس از رهایی علیرضا از اسارت معلوم شد که سرطان پیشرفت داشته و در یک عمل جراحی چندین و چند ساعته پزشکان مجبور شدند برای نجات جانش چشم راست او را تخلیه (در آوردن) و تقریباً نصف صورت او را هم  بردارند (عکس ↓).

همانطور که بانو دهقان فرموده اند اسرای زیادی هستند که نیازمند درمان میباشند، برای نمونه آرش صادقی،  آتنا دائمی، رضا شهابی و دیگر اسرا. 

بر آزادگان در جهان آزاد است که صدای این اسرا باشند تا حداقل فاشیست های اصلاح ناپذیر اسلامیست مجبور شوند در طول مدت اسارت نیازمندیهای پزشکی را از آنان دریغ نکنند.

دور نیست، رهایی اصلاً دور نیست.

"تنها حقیقت است که رهایی میبخشد"

تبریک

عکس بالا؛ زوج آدم حسابی ایرونی.

پ.ن. برای نمونه به اینجا، اینجا، اینجا و اینجا هم سرکی بکشید.

سخنرانی هفت سال پیش  بانو معصومه دهقان که در غیاب همسر اسیرشان عبدالفتاح سلطانی در نورنبرگ جایزه حقوق بشر را دریافت کردند:

ویدیو چند ماه پیش: