ماهیت حزب خائن توده و دیگر از ایندست که با فریب کادرهای بشر دوست خود در تحمیل و تحکیم فاجعۀ ۳۵ سالۀ ساری و جاری نقش کلیدی داشته اند مورد نظر این نوشته نمیباشد، هدف یاد آوری بلای خانمانسوز دیگری است که گریبان ایران و ایرانیان را سفت گرفته. نسیان تاریخی.
دویچه وله:
"دادستان اسبق تهران، وزیر اطلاعات دوره خاتمی و مشاور حسن روحانی تاکید کرده که محاکمه اعضای شاخه مخفی و نظامی حزب توده و فداییان اکثریت بر عهده او نبوده است.
یونسی در سال ۱۳۶۲ رئیس شعبه نظامی دادگاههای انقلاب بوده و در جواب خبرنگار مهر که از محاکمه ۱۰۰ نفر از اعضای حزب توده میپرسد، میگوید: «اصل خبر دروغ است و هدف از جعل این خبر آن بوده که بنده را تخریب کنند تا نتوانم به برخی پستها دست یابم.»
طبق شواهد موجود، فردی به نام "علی ادریسی" مسئول محاکمه و صدور حکم اعدام دستکم ده نفر از کادرهای نظامی و مخفی حزب توده ایران بوده است. برخی از بازماندگان این قربانیان میگویند "علی ادریسی" همان "علی یونسی" است.
بهرام افضلی، فرمانده نیروی دریایی وقت، بیژن کبیری، فرمانده نیروهای هوابرد وقت، هوشنگ عطاریان، مشاور وزیر دفاع، حسن آذرفر، معاون پرسنلی نیروی زمینی و استاد دانشکده افسری، شاهرخ جهانگیری، عضو مشاور کمیته مرکزی حزب توده، ابوالفضل بهرامینژاد، محمد بهرامینژاد، فرزاد جهاد، غلامرضا خاضعی و خسرو لطفی از جمله کادرهای حزب توده بودند که در زمستان ۱۳۶۲ به حکم "علی ادریسی" به جوخه اعدام سپرده شدند."
چندی پیش سید ابراهیم نبوی در باره دهۀ ۶٠ و قتل عامهای هزاران بشر ایرانی در سال ۶۷ گفت (ویدیو ضمیمه): "یاد کسی نیار اون سالها رو، ولش کن، تموم شد".
سئوال:
آیا قتل این افراد هم شامل فتوای "ولش کن" سید ابراهیم نبوی میشود؟
آیا کی بود کی بود من نبودم و ولش کن های حضرات راه به دهی خواهد بُرد؟
آیا در پی تجربه فاجعۀ ۳۵ ساله؛ جملۀ قصار سانتایانا:" کسانی که تاریخ را به یاد نمیآورند، محکوم به تکرار آن هستند" را نباید آویزۀ گوش کرد؟
آیا عواقب این نسیان تاریخی، فراموشی تلخی قتل ها (اعدام ها) و مسئولیت گریزی، پس از سرنگونی نظام کنونی بلای جان حضرات و کارگزاران آنان منجمله نبوی و یونسی نخواهد شد؟
دور نیست؛ رهایی اصلاً دور نیست.
"تنها حقیقت است که رهایی میبخشد"
تبریک
عکس بالا؛ علی یونسی (راست) در کنار حسن فریدون (روحانی)
نظرات