میزان، مهر ایران

دیده و تجربه کرده ایم که بیشتر آنانی که عنانِ حکومت و رسانه های گروهی را در اختیار دارند سعی می کنند که مردم را به جهتی که سودشان حکم می کند، بکشانند و باورهای نادرست خود را به ملت بقبولانند. گاهی این حکومتیان چنان ماهرانه و شیادانه سخن می گویند و ازاین رسانه ها بهره می جویند که به آسانی مردم کم اطلاع و زود باور را با خود همراه می سازند.  این دسته از حکومتیان با استفاده از این ترفندها و وابسته ساختن خود به خدا و دین واین امام و آن امام ، حتی خدمتگزاران کاردان ملت را، دشمن ملت جلوه می دهند.  

یک راهِ ساده و عملی برای اینکه دچارسردرگمی نشویم اینست که خدمت به ایران و ایرانی را میزان قرار دهیم و ببینیم چه کسی به ایران و ایرانی خدمت کرده  و چه کسانی سر درآخر اجنبی دارند. بررسی کنیم که وضع زندگی مردم، احترام آنها در دنیا، امنیتشان، راستگویی و امانت داری، درچه دوره ای بیشتر و برجسته تربوده است.

با معیار قرار دادن خدمت به ایران و ایرانی، کارجوانان نیز برای پیوستن به گروه ها و حزب های سیاسی آسان می شود. آنها با داشتن این معیار می دانند  به چه کسانی بپیوندند و از چه کسانی دوری کنند و سرنوشت آینده کشورشان را چگونه رقم زنند.

رژیم و حکومتی که ایران دوست و فرمانبر و خدمتگزارمردم نباشد سرنگون کردنی است. ملت ایران

  عشق وطن زجان و دل من نمی رود

دانشجو

عشقِ وطن ز جان ودلِ من نمی رود     +++   ایرانیم، زِ یادِ من ایران نمیرود                                                                 

خواندم هزار قصه شیرین به کودکی      +++  از خاطرم برفته و ایران نمی رود

دلبند این و آن بشدم در جوانیم            +++   ازدل برفت دلبر و، ایران نمی رود

از بهرِ کار، قصه ی ایران بگفتمی       +++   کارم ز دست رفته و ایران نمیرود                                                                                        

 دشمن به بند کرد مرا تا زِ سَر رَوَد      +++   تاریخ پرحماسه ی ایران، نمی رود

بر پیکرم عدوی وطن تازیانه زد         +++  زخمش ز تن برفته و ایران نمی رود

بس دیده است کشورِ من حاکمِ پلید        +++   آنها به گور رفته و ایران نمی رود

جان هرکه داد بهرِ وطن جاودانه شد     +++    بابک زِ یادِ مردمِ ایران، نمی رود

از خاکِ پاکِ خویش جدایم نموده اند     +++   شاید زِ سَر به دَر رَوَد ایران، نمی رود

چندیست در دیار دگر گشته ام مقیم       +++  هر ماه و سال می رود، ایران نمیرود

هر چند این دیار قشنگست و دیدنی       +++  از چشمِ من درخششِ ایران، نمی رود

دردانش و مهارت و کارم نمونه ام       +++  افسوس زآنکه حاصلش ایران، نمی رود

بس خویش سالخورده که مُرد و نَدیدَمَش +++   وَز دل امیدِ دیدنِ ایران، نمی رود

از سرهزارعشقِ دگررفت و می رَوَد      +++   تا زنده ام زِ یادِ من ایران نمی رَوَد