بهزاد از کشفیات تصادفی من بود. این کار راول را تاکنون نشنیده بودم. بعد که به توصیهٔ «کارشناسان یوتیوب» (!) اجراهای مارتا آرگریچ و دیگران را شنیدم هنوز هم گمان می‌کنم اجرایی با این شور و قوت وجود ندارد.

این هم جزئیاتی دربارهٔ این قطعه، برگرفته از ویکی‌پدیای انگلیسی:

موریس راول این سه قطعه [Ondine, Le Gibet, Scarbo] را بر اساس کتاب شعری به نام «گاسپار نیمه‌شب، فانتزی‌هایی به یاد رامبراند و کالو» نوشتهٔ الواسیوس برتران، در سال ۱۹۰۸ به انجام رساند. 

نام «گاسپار» از اصل پارسی آن ریشه می‌گیرد، که به معنای «مرد مسئول خزانهٔ پادشاهی‌ست». «گاسپار نیمه‌شب» بر این اساس به کسی اشاره دارد که مسئول همهٔ آن جواهرات، در فضایی تاریک و اسرار آمیز و حتی عبوس است. راول خودش دربارهٔ این اثرمی‌گوید «این ابلیسی در راه بود ولی کاملاً منطقی بود زیرا این شاعر است که شعرها را نوشته. سودای من بیان موسیقیایی همان چیزی بوده است که شاعر با واژگان بیان کرده است.»

سه قطعهٔ گاسپار نیمه‌شب، بویژه قطعهٔ آخر [Scarbo که بهزاد در اینجا اجرا کرده است] به چالش‌های اجرایی معروف است. «سکاربو» به عنوان یکی از دشوارترین قطعات پیانوی سولو در رپرتوار استاندارد معروف است.

--------

حالا اگر کسی اصل واژهٔ پارسی «گاسپار» یا «گاسپارد» را می‌شناسد قدمش روی چشم!