One-Ton Helmet  

Ah! How can we get rid of 
This one-ton helmet?  
It’s a piece of scrap iron that we make ourselves 
In the armory of politics
And wear in the battleground 
To take power. 

Everytime Homa the bird of fortune 
Sits on a new hero 
He hides the old branding irons under his new garment 
And swears before his tribe
That he will tame the seven-headed dragon 
And share the spoils of war with all 
From civil and military posts 
To tea-money and wedding gifts.
Then men and women 
Annul their covenant with the old hero 
And wear this heavy helmet 
In the name of the new savior.

Hasn’t the time come that starting today 
We throw this pile of scrap iron into the valley 
And surrender our helmet-free heads 
To the fresh breeze of mountains? 
Perhaps our morning sneezes
Will free us from this bloody illusion.

Majid Naficy
January 5, 1986       

کلاهخودِ صد‌منی

آه! این کلاهخود صد‌منی را
چگونه از سر وا‌کنیم؟
-آهن‌قراضه‌ای که خود می‌سازیم
در قورخانه‌ی سیاست
و بر سر می‌نهیم
در کارزارِ تصرفِ قدرت.

هر بار که همای سعادت
بر پهلوانِ نورسیده‌ای می‌نشیند
او داغ‌و‌درفشِ کهنه در آستین، رخت نو به تن
سوگند می‌دهد طایفه‌اش را
که اژدهای هفت‌سر را رام می‌کند
و سهم می‌دهد همه را از غنیمت جنگی
از پست های کشوری و لشگری گرفته
تا پول چای و حواله‌ی خوشبختی.
آنگاه،مرد و زن
بیعت از پهلوان کهنه پس‌گیرند
و این کلاهخود سنگین را
با نامِ ناجی جدید بر سر نهند.

آیا زمان آن نرسیده که از همین امروز
این تل آهن‌پاره را به دره اندازیم
و کله‌های آزاد از کلاهِ خودین را
به سوزِ تازه‌ی کوهستان بسپاریم؟
شاید که عطسه‌های صبحگاهی
ما را از این توهمِ خونین رها سازد.

مجید نفیسی
پنجم ژانویه هزار‌و‌نهصد‌و‌هشتاد‌و‌شش