هُرمُز جزیره ائی ایرانی در خلیج فارس و در ۸ کیلومتری بندرعباس و 54 کیلومتری قشم است. این جزیره بیضی‌شکل با مساحتی بالغ بر ۴۲ کیلومتر مربع در مجاورت تنگه هرمز قرار گرفته و از مقصدهای گردشگری  جنوب ایران است. شهر هرمز که در شمال جزیره قرار گرفته، تنها نقطه جمعیتی جزیره است و طبق سرشماری سال 1395 جمعیتی برابر با ۵٬۸۹۱ تن داشت.

هرمز را به علت موقعیت جغرافیایی آن و مجاورت با تنگه هرمز، کلید خلیج فارس می‌دانند. همین موقعیت است که آن را در طول تاریخ ، از نظر راهبردی  و بازرگانی  از اهمیت خاصی برخوردار ساخته‌است. هرمز به مدت بیش از یک سده در  اشغال پرتغالی ها  بود که سرانجام در سال ۱۶۲۲ میلادی در دوره شاه عباس بازپس گرفته شد.

جزیره هرمز ۴۲ کیلومتر مربع (۱۶ مایل مربع) مساحت دارد. روی سطح آن توسط سنگ‌های رسوبی و لایه‌هایی از مواد آتشفشانی  پوشیده شده‌است. بلندترین نقطه جزیره حدود ۱۸۶ متر (۶۱۰ فوت) است  بالاتر از سطح دریا  قرار دارد. به دلیل کمبود بارندگی ، خاک و آب آن شور است. در این جزیره بیشتر درخت‌های  مانگرو  یا حرا رشد می‌کنند. مهندسان ایرانی به دلیل کمبود آب شیرین اقدام به احداث خط لوله آب از سرزمین اصلی کرده‌اند. سواحل زیادی در سراسر جزیره وجود دارد. الهه نمک  در جزیره هرمز نمونه بارز تنوع بالای خاک در جزیره هرمز است.

جزیره هرمز در میان زمین شناسان به علت این که از انواع خاک‌های مختلف تشکیل شده و تنوع بالایی دارد به بهشت زمین شناسی  مشهور شده‌است. سنگ‌ها نشان می‌دهند که در طی هزاران سال که جزیره هرمز به تدریج از آب بیرون آمد، به اشکال مختلف فرسایش یافته‌است. قدمت زمین‌شناسی جزیره هرمز حدود ۶۰۰ میلیون سال و عمر خارج از آب آن حدود ۵۰ هزار سال است.

خاک اخرائی  مایل به قرمز در این جزیره و سواحل آن که بومیان آن را «گِلَک» می‌نامند، برای مصارف هنری و آشپزی مورد بهره‌برداری قرار گرفته و گردشگران را نیز به خود جذب می‌کند. تخریب ناشی از استفاده بیش از حد از این گِل منجر به انجام اقداماتی توسط سازمان محیط زیست  برای حفاظت از آن شده‌است.

نمایش گالری در اندازه بزرگ