کسی باور نمیکند که  حدود 52 سال پیش تعدادی از جوانان پرشور  که مبارزه را تنها از روی کتابهای کمونیستی خوانده بودند برای به چالش کشاندن رژیم پهلوی و دولت مستقر در تهران به  این ساختمان که آن زمان پاسگاه ژاندارمری سیاهکل بود حمله کردند. آنها تصور میکردند که حمله آنها جرقه ائی در انبار باروت نارضایتی مردم است و بلافاصله با انفجار انقلاب کشور تکان خواهد خورد. نتیجه فاجعه بار بود. شکست کامل مهاجمان. کشاورزان نه تنها با مهاجمان همکاری نکردند بلکه در تعقیب و  دستگیری  چریک هائی که به روستاهای اطراف برای گرفتن کمک رفته بودند همکاری کردند.

 تابستان سال 1401 شانس یارم بود و توانستم برم داخل این  بنای تاریخی.  اولین سئوال شاید این باشد که در کشوری که همه آثار تاریخی تخریب میشوند  چرا این ساختمان طبق سنن جاری با خاک یکسان نشده. پاسخ سئوال اینه  که این بنا  مالک خصوصی دارد و در 19 بهمن سال 1349 در اجاره ژاندارمری بود. مالک علاقه ائی به تخریب ندارد. ظواهر امر نشان میدهد که  این بنا در 50 سال گذشته مستاجران مختلفی داشته و در دوره خوابگاه کارگران مهاجر بوده.

هنوز درختان انجیر حیاط پشتی پاسگاه سبز هستند و توالت که به عنوان زندان و بازداشتگاه از آن استفاده میشده سنگ سفیدش خیره مانده به در. این ساختمان احتمالا سمبل رفتار سیاسی در  کشورمان طی هزاران سال گذشته است. دیالوگ سیاسی هیچگاه جایگاه واقعی خود را بین ما پیدا  نکرد. ما به دنبال  محو فیزیکی دشمنان سیاسی خود هستیم. برخورد مسلحانه را راه حلی مناسبی  میدانیم. هر چند امروز کاملا متوجه شدیم که خط خشونت و توسل به سلاح راه به جائی نخواهد برد.

نمایش گالری در اندازه بزرگ