عجیب نیست، وقتی غرب در آتش مسیحیت و امر و نهی کلیسا می‌سوخت، داد خرد می‌زد و یکه‌تاز به سمت حقیقت می‌رفت، ما در عالم مُثُل افلاطون گم شدیم و خود را در پیله‌ی عرفان و دین و دیگریه بزرگتر پیچیدیم و سر تکان دادیم! ما به دنبال انسان و ماهیت انسانی با دو پا فرو‌رفته در زمین نبودیم و نیستیم، ما دردمند هویت بر باد رفته‌ای‌هستیم که باز نخواهد گشت.

دنبال انسان با دو پا فرو‌رفته در زمین