تنها راه گذار ما از این رکود، از مجرایی می گذرد که دیوارهاش از خشم اند و ستون هاش از آگاهی تاریخی؛ بی آگاهی از مختصات تاریخی مان، باز فرو می ریزیم، مثل تمام تجربه های قبلی. ما چندبار دیگر باید فرو بریزیم، چندبار هدر برویم تا دست از سر نگاه ساده لوحانه به انقلاب های سیاسی برداریم و به صرافت معماری «خودآگاهی»ای جمعی بیفتیم؟

 یه نفس عمیق بکشیم