حاصلِ من و اون یک سال و نیم، دخترکِ ایده‌آل طلبی بود که تو سیزده سالگی سوسیالیسم رو یه رویایِ زیبایِ بزرگِ انسانی‌ میدونست و تنها راه نجاتِ بشر، و هر خطِ شعرِ حافظ رو زیباترین عاشقانه ی دنیا، و آریایی بودن رو افتخار. همه ی این بیماری هام درمان شد در گذرِ زمان وبا تفکر و تجربه ی بیشتر. خیلی‌ زود، خیلی‌ خیلی‌ زود! دیگه سوسیالیست نیستم، دیگه حافظ شاعرِ محبوبم نیست، و خیلی‌ زود فهمیدم که نژادِ آدم‌ها مسخره‌ترین و بی‌ بنیاد‌ترین دستاویز برایِ افتخاره.

یک سال و نیم از زندگی‌ِ من!