می‌خواهم جایی باشم که آدم باشم، نه یک شماره.

ایران اینترنشنال: بهروز بوچانی، روزنامه‌نگار و پناهجوی کرد ایرانی، که از شش سال پیش صدای زندانیان جزیره مانوس در پاپوآ گینه‌ نو شد، به نیوزیلند رفته است و می‌گوید دیگر حاضر نیست به پاپوآ گینه نو و سیستم مهاجرتی استرالیا بازگردد.

بوچانی پس از ترک پاپوآ گینه‌ نو، به روزنامه گاردین گفت: «هرگز به آن‌جا برنخواهم گشت. فقط می‌خواهم از آن سیستم، از آن فرایند رها شوم. فقط می‌خواهم جایی باشم که آدم باشم، نه فقط یک شماره، نه فقط برچسب پناهجو.»

در شش سالی که مراحل برون‌مرزی سیستم مهاجرتی استرالیا، بوچانی را در جزیره مانوس پاپوآ گینه‌نو نگه داشته بود، او با تلاش‌های خستگی‌ناپذیرش برای احقاق حقوق دیگر کسانی که مانند خودش در مرکز نگهداری از پناهجویان زندانی بودند، به صدای زندانیان جزیره مانوس تبدیل شد.

بوچانی مطالب مفصلی درباره زندگی در بازداشت برای روزنامه گاردین نوشته است و کتاب او با عنوان «هیچ دوستی، جز کوهستان» برنده مهم‌ترین جایزه ادبی استرالیا شد.

به نوشته گاردین، ورود بوچانی به نیوزیلند حساسیت دولت استرالیا را برمی‌انگیزد. دولت استرالیا بارها پیشنهاد دولت نیوزیلند برای اسکان پناهجویانی که در جزیره مانوس محبوس‌اند را رد کرده و گفته است این کار سبب تضعیف سیاست‌های سختگیرانه استرالیا در قبال پناهجویانی می‌شود که با قایق به این کشور می‌آیند.

بوچانی به روزنامه گاردین گفت از آزادی‌اش به وجد آمده است و سعی می‌کند خود را با این آزادی، که البته هنوز قطعی نیست، وفق دهد.

او گفت: «پس از شش سال، خیلی خیلی خسته‌ام. اما خوشحالم که از آن‌جا دورم.»

بوچانی با اشاره به این‌که «تک‌تک» زندانیان در جزیره مانوس «خاطرات دردناک زیادی» دارند، گفت: «اما قلبا خوشحالم: احساس آزادی می‌کنم.»

به گفته بوچانی، حدود سه‌چهارم پناهجویانی که استرالیا از سال ۲۰۱۲ به پاپوآ گینه‌ نو فرستاده بود به استرالیا، آمریکا و دیگر کشورها رفته‌اند و هفت نفر از آنان جان باخته‌اند.