یکی از واقعیت های درد آور تاریخ بشر علاقمندی اکثریت به جنگ و کشتن هم نوع خود  برای رسیدن به اهداف سیاسی  است. در تاریخ همه ملل  جنگجویان بزرگ داشته میشوند.

 جنگ جهانی اول  با تلفات بالاتر از 50 میلیون سرانجام در  نوامبر سال 1918 به پایان رسید.  جامعه ملل  که هدفش جلوگیری از وقوع  مجدد جنگ جهانی  دیگر بود متاسفانه نتوانست در سال  1920  علیرغم  تلاش های وردرو ویلسون رئیس جمهور وقت آمریکا کتبا جنگ را به  عنوان ابزاری برای رسیدن به اهداف سیاسی محکوم کند.

 برای جبران این شکست سرانجام  در 27 اوت سال 1928  پیمانی بین Frank Kellog ( نفر سمت چپ  متولد 1856  و در گذشته 1937) وزیر امور خارجه  وقت آمریکا و Pierre Henri Briand( وزیر امور خارجه وقت فرانسه ؛ نفر سمت راست  متولد 1862 ودرگذشته 1932) پیمانی در پاریس به امضاء رسید  که برای نخستین بار در تاریخ بشر ؛ جنگ به عنوان ابزار سیاست خارجی تقبیح شده بود.  این پیمان به نام Kellog – Briand Pact معروف شد  و از 24 اوت سال 1929 لازم الاجراء گردید.

متاسفانه درست 10 سال بعد در سپتامبر سال 1930 جنگ جهانی دوم شروع گردید. نکته جالب اینکه  وزیر امور خارجه آلمان هم این پیمان  خود داری از جنگ  را  امضاء کرده بود. بشر در طول تاریخ طولانی خود فقط 50 سال متوالی شاهد جنگ نبوده. ما آن قدر جنگیده ایم  که این کار طبیعی جلوه میکند و نجنگیدن  ظاهرا  غیر عادی  مینماید.

در منشور سازمان ملل متحد نویسندگان آن خیلی دقت کرده اند از واژه جنگ War استفاده نکنند به جای آن  از برخورد مسلحانه و یا Armed comflict به کار برده اند. حالا هرچی بنویسند درد و رنج بشر به ویژه زنان و کودکان در اثر جنگ همچنان ادامه دارد.

 نکته جالب پیمان برایان کلوگ آن  است که هر دو قبل از شروع جنگ جهانی دوم در گذشتند و به چشم خود ندیدند که همه تلاش هایشان برای جلوگیری از جنگ بر باد رفته است.