نیویورک!، نیویورک!.......اگر آمریکایی ها فرانک سیناترا را داشتند که همه ی عشق و ستایشان را به پای او بریزند، ما هم خواننده ی بزرگی داشتیم به نام پروانه با سدایی به لطافت حریر. پس از او دخترش پا جای پای مادر گذاشت و به پاس و به ستایش مادر نام هنری ی خاطره ی پروانه را برگزید. امروز نه کسی از مادر به یاد آرد و نه از دختر. گویی هرگز نبوده اند. هر دو سال هاست روی در خاک کشیده اند. پروانه نخستین کسی بود که ترانه ی مرا ببوس را خواند. با گوش دادن به آهنگ هایش به راحتی می توان تاثیر هنر او را بر هنرمندانی مانند زنده یادان گلنرافی، بانو مرضیه و  چندین تن دیگر به آسانی حس کرد. این هم از آهنگ ِ قدیمی ی «شب های تهران». پیروز و شادکام باشید. پ. مهرکوهی