آوای تبعید شماره ۳۱:
«تبعیدی فقط آن کس نیست که از زادبوم خویش تارانده شده باشد. تبعیدی می‌تواند از زبان، فرهنگ و هویتِ خویش نیز تبعید گردد. آن‌کس که شعر، داستان، هنر، فکر و اندیشه‌اش در کشور خودی امکان چاپ و نشر نداشته باشد، نیز تبعیدی است. این نشریه می‌کوشد تا زبان تبعیدیان باشد. تبعید را نه به مرزهای جغرافیایی، و تعریف کلاسیک آن، بل‌که در انطباق با جهان معاصر می‌شناسد»
31-مین شماره «آوای تبعید» در 180 صفحه "ویژه‌نامه زندان" است. در این ویژه‌نامه که منیره برادران مسئولیت آن را برعهده دارند، مطالبی می‌خوانیم از آغاز زندان و زندانی سیاسی در ایران مدرن که با زندان قصر آغاز می‌شود و به زمان خلافت جمهوری اسلامی به سطح کشور گسترش می‌یابد.
این شماره از "آوای تبعید" نیز در شرایطی منتشر می‌شود که خیزش‌های مردم به جنبشی سراسری تبدیل شده و هم‌اکنون بیش از بیست هزار نفر از معترضان در بازداشت به سر می‌برند. این خود نشان می‌دهد که زندان و زندانی سیاسی هم‌چنان موضوع روز ما بوده و هست.
"آوای تبعید" شماره 31 در هفت فصل تنطیم شده است؛ "زندان قصر، یک تجربه تاریخی"، "زندان دهه ۶۰ (تجربه ها، نقد و دادخواهی)"، " ادبیات و زندان"، " خشونت ساختاری "، " آثاری از شاعران و نویسندگان زندانی کانون نویسندگان ایران و سایر دربندان"، " انقلاب زن زندگی آزادی"و " معرفی تازههای کتاب زندان و اعدام". در هر فصل کوشیده شده است به گوشه‌هایی از موضوع پرداخته شود.
در این شماره که بر جلد و پشت جلد آن دو اثر از بهروز حشمت نقش بسته، داخل نشریه نگاره‌هایی از سودابه اردوان آمده است که به زمان زندانی بودنش، در زندان و از موقعیت‌های زندانیان به تصویر درآمده‌اند و گوشه‌هایی دیگر از زندگی در زندان را ثبت کرده‌اند.
برو به آدرس
نظرات