مگر می شود کسی بداند که کشور همسایه قطعن قصد حمله دارد و کاری انجام ندهد و عمدن باعث اشغال مملکت و مرگ هموظنانش شود؟ هیچکس توجه جدی به  احتمال حمله عراق نکرد. نه بازرگان نه بنی صدر نه خود خمینی. آنها آنقدر درگیر مسائل فراوان داخلی و بحران گروگان گیزی بودند که تحریکات و تهدیدات عراق جدی گرفته نمی شد. و به دلیل همین بلبشوی بعد ار انقلاب بود که صدام فکر می کرد بهترین زمان برای لشکر کشی ست. اتفاقن بازرگان با بسیاری از اعدامها مخالف بود و سعی کرد از آنها جلوگیری کند و بخاظر همین تندروی های خمینی و خلخالی و کمیته ها و... بود که آخر سر کنار رفت و به انزوا کشیده شد.

می فهمم. از بازرگان متنفرید چون مخالف شاه بود و از حامیان اولیه خمینی و اولین رییس دولت بعد از انقلاب. ولی ضدیت هم حدی دارد. ترور شخصیت و تحربف تاریخ مدام از جانب طرفداران جمهوری اسلامی علیه شاه و دولتمردان دوران پهلوی هم سر می زند. و همانقدر هم بی اساس اند و غیر منصفانه.  

بهرحال تاریخ و اسناد می گوید که می دانستند و کاری نکردند. 

مخالفت من شخصی نیست، نسلی است، اشتباهات انقلابیون 57 و روشنفکران ما را به جایی برد که بازگشتی برای ما نخواهد بود. مهم نیست که نیتشان خیر بوده است یا احمق بوده اند، مهم نتیجه کار است. نیت خوب هیچ خریت عملی ای را جبران نمی کند. به شما قول می دهم اسنادی در آینده از اینها منتشر خواهد شد که در تاریخ تنها نامشان را در کنار خائن ترین سیاست بازان ایران بنویسند.

آقای جهانشاه قطعی بودن حمله با آن مفهومی که شما در ذهن دارید را احتمالاً بسیاری از فرماندهان ارتش عراق هم تا آخرین لحظه نمی‌دانستند. ولی مسئله این است که تخاصم عراق سابقه طولانی داشت و قبل از انقلاب بحش عمده نیروهای زرهی و پایگاه‌های هوایی ایران در امتداد نوار مرزی غرب مستقر بودند. اینکه مقامات رژیم جدید به این مسائل بی‌توجه بودند و صدماتی که این بی‌توجهی متوجه کشور کرد احتمالاً به این سادگی‌ها قابل رفع و رجوع نیست. نگاهی به اخبار بیاندازید. همین الان هم وقتی یک کشور چند موشک یا تانک را جابجا می‌کنند کشورهای همسایه بلافاصله واکنش نشان می‌دهند و به اقدامات متقابل دست می‌زنند.