دردناک بود. یک دقیقه می خواستیم به یک نتیجه ی تاریخی برسیم. اگر داور درست داوری می کرد پنالتی می گرفت و آرژانتین می توانست ببازد. می توانست به ما ببازد! اما نشد.

دفاع تیم ملی بی نظیر بود. ماشین تهاجمی آرژانتین  ۷۰ درصد بازی را در اختیار داشت و تا دقیقه آخر نتوانست از سد بچه های ما بگذرد. حتا چند بار نردیک بود در ضد حمله های ما گل بخورد. 

قلعه ی دفاعی که کارلس کی روش از تیم ایران ساخته بهترین نتیجه را در تاریخ فوتبال ما به ارمغان آورده. در این دو سه سال ما با همین دفاع آهنین به اینجا رسیدیم.  اما آیا باید به همین راضی باشیم؟

واقعیت این است که فقط بدشانسی نبود که به آرژانتین باختیم. فقط تقصیر داور هم نبود. بازیکنان ما در ۹۴ دقیقه مثل دیوار عمل کردند. وقتی توپ زیر پایشان می آمد اغلب نمی توانستند به هم پاس بدهند.

ضد حمله های ما در برابر تیم های آسیایی خوب جواب داد اما در برابر بهترین تیم های جهان که دفاع قوی دارند کافی نیست. دیر یا زود مهاجمانی مثل مسی محکم ترین سدها را خواهند شکست. کارنامه آنها نشان داده است که برای پیروزی به شانس و کمک داور احتیاج ندارند بلکه با توان و پشتکار و تاکتیک حریف را شکست می دهند. 

تیم ملی هم توان تهاجمی دارد هم پشتکار. برای دست یافتن به جایگاه بالاتر در فوتبال دنیا باید از لاک خود بیرون بیاید و از توان تهاجمی اش استفاده کند. اعتماد بنفس داشته باشد (مثل تیم غنا در برابر آلمان) و پاس کاری یاد بگیرد.