آنچه ممکن است همین روزها از یک شهروند اسرائیلی بشنوید:

ایرانیان گرامی،
شالوم

سی و پنج سال است:

رژیم برآمده از انقلابِ شما، رابطه‌ی دیپلماتیک با اسرائیل را قطع کرده است.

هر سال در مراسم روز قدس، پرچم کشور ما را آتش زده‌اید.

نام تروریست‌های قاتلِ شهروندان ما بر خیابانهای شهرهای شما است.

هر جمعه در سراسر کشورتان شعار مرگ بر اسرائیل سر داده می‌شود.

در پاسپورت‌های شما سفر به اسرائیل ممنوع اعلام شده است.

از رویارویی با ورزشکاران ما پرهیز کرده‌اید.

آزار و اذیت دولت اسلامی شما، همکیشان ما را وادار به ترک ایران، سرزمین آبا و اجدادیشان کرده است.

حکومت شما، از حماس و جهاد اسلامی حمایت مالی و نظامی کرده تا به شهرهای ما موشک پرانی کنند.

دولت‌های شما با صرف هزینه‌های بسیار، حزب‌الله لبنان را مجهز کرده‌اند تا ما را تهدید و جنگ 33 روزه برپا کند.

سردار سازندگی شما خواهان نابودی کامل ما با بمب اتمی اسلامی بوده است.

رئیس جمهور اصلاح طلب شما، عماد مغنیه‌ی تروریست را قهرمان نامیده و شما به همان رئیس جمهور دو بار و هر بار بیشن از 20 میلیون رای داده‌اید.

رهبر کبیر انقلابتان گفته است لکن اسرائیل باید از صفحه‌ی روزگار محو شود و نخست وزیرش هم خود را به آرمان‌های او وفادار اعلام کرده و شما از همان نخست وزیر حمایت کرده‌اید.

رهبر فرزانه‌ی شما، کشور ما را غده‌ی سرطانی نامیده است.

رئیس جمهور اعتدالگرای شما، اسرائیل را زخمی بر پیکر جهان اسلام نامیده و زخم هم چیزی است که باید از شر آن خلاص شد.

…

در این سی و پنج سال:

ما همواره خواهان برقراری روابط دوستانه با کشور و ملت شما بوده‌ایم.

هرگز پرچم کشور شما را آتش نزده‌ایم.

هرگز شعار مرگ بر ایران نگفته‌ایم.

نام کوروش و ایران بر خیابان‌های شهرهای حفظ شده است.

ایرانیان بسیاری به کشور ما مهاجرت کرده و از تمام حقوق شهروندی برخوردار شده‌اند.

از هیچ گروه ضد ایرانی حمایت نکرده‌ایم و در جنگ هشت ساله نیز یکی از تنها دو کشوری بودیم که فقط به شما سلاح فروخت و هرگز از دشمنتان حمایت نکرد.

هرگز کشور شما را تهدید به نابودی نکرده‌ایم.

هیچ یک از روسای جمهور و نخست وزیران ما، کشور شما را زخم و غده سرطانی ننامیده است.

…

انصافاً پس از این همه، حق نداریم بدبین و نگران باشیم؟ لطفاً قبل از پاسخ، دوباره نوشته را مرور کنید. تهدید به نابودی ایران و محو از نقشه جغرافیا و حمایت از موشک پرانی تروریست‌ها به شهرهایتان پیشکش، تصور کنید کشور یا دولت یا ملتی یکبار، فقط یک بار پرجم شما را آتش زده یا مرگ بر ایران گفته بود. چه احساسی نسبت به آن کشور داشتید!