ایرون دات کام: بلاگ ها: رقصیدن به ساز نظامیان

Pure Orienta: Song and Belly Dance from JJ On the Road on Vimeo.

در بیروت دنبال جایی می گشتم برای کنسرت گروه کیوسک در آخر ماه آگست. به توصیه یکی از دوستان رفتم سری زدم به کلوب «مترو المدینه» در خیابان معروف الحمراء. از در که وارد شدم می دانستم که برای منظور ما عالیه. دکورش شیک و مدرن بود ولی به سبک رستوران های diner دهه ۱۹۵۰. صحنه و سالن تماشاچیان هم ساده ولی با سلیقه بود. برای حدود ۲۰۰ نفر مبل و صندلی داشت.

نشستم با مدیر برنامه های کلوب چند دقیقه صحبت کردم. از قبل تاریخچه کیوسک و چند تا از بهترین ویدیو های گروه را برایش ایمیل کرده بودم. خوشبختانه نظرش مساعد بود. گفت آماده اند میزبان کیوسک شوند. بعد دعوتم کرد برنامهء آن شب را حتماً ببینم. راستش خسته بودم و حوصله نداشتم ولی قبول کردم. خوب شد ماندم. نمایش جالبی بود. و حالا هم که اینرا می نویسم احساس می کنم با توجه به حوادث اخیر برایم معنی دارتر شده.

آنشب گروه کمدی-موزیکال مصری «شرقی حاف»‌ (شرقی اصیل) اجرا داشتند. برنامه البته به عربی بود و نگران بودم که دو ساعت الاف خواهم شد و چیزی نخواهم فهمید. اما مثل تماشای اُپرا که لازم نیست حتماً ایتالیایی یا آلمانی بدانی، صحنه سازی و شخصیت پردازی ها برای درک اصل ماجرا کافی بودند.

ماجرا ماجرای زندگی سیاسی و اجتماعی مصری ها بود. نمایش با نالهء غمگین ویولن یک افسر شکست خورده نظامی بر صندلی چرخدار شروع شد. یعنی او لابد می توانست حسنی مبارک باشد، که دو سال است از غصه و وحشت از انتقام انقلابیون روی تخت بیمارستان دم مرگ بوده.

بعد مردی روی صحنه ظاهر شد هیکلمند، با ریش پرپشت و حالتی از خود راضی. صوفی وار می رقصید و آواز می خواند. چه می توانست باشد جز نمادی از اسلام گرایان بعد از رسیدن به قدرت؟ آنهایی که بی خیال و مغرور، با پشتوانه آراء اکثریت مردم، اجرای شریعت را نوید می دادند؟

بقیهء نمایش بیشتر در قبضه زنی قرار گرفت که با ریتم شهوت انگیز نوازندگان نظامی رقص شکم می کرد. و چه رقص شکم محشری! در کنار او زنان زیبا به صحنه می آمدند و با لباس های براق و جذاب ترانه های شاد می خواندند. یک گوشه هم باری قرار داشت که مشروب سرو می کرد. در همین حال مرد مؤمن اکثراً در تاریکی برای خودش می چرخید و کسی به او محل نمی گذاشت. اینها به شرایط امروز مصر شباهت ندارد؟

نویسنده و کارگردان این نمایش جامعه خود را خوب شناختند. آنها آینده را درست پیش بینی کردند.

قدرت واقعی در مصر در دست نظامیان است و دولت ها به ساز (و برگ) آنها می رقصند. مردم هم پیش از آنکه مسلمان باشند، انسانند و می خواهند از زندگی لذت ببرند. ممکن است برای نجات از ظلم و فساد از رهبران سیاسی-مذهبی پیروی کنند. اما نه به هر قیمتی. نه برای همیشه.

نمایش «شرقی حاف»‌ اینجا به پایان می رسد اما نمایش واقعی برای آنهایی که با به راه انداختن بهار عربی خواستار دموکراسی بوده اند ادامه دارد. درست است که خیلی از مصری ها از دست اسلامگرایان راحت شده اند اما فرار به دامن نظامیان هم عواقب واضح خود را بهمراه دارد که این روزها شاهدش هستیم: بگیر و ببند و بکُش های خودسرانه علیه اسلام گرایان معترض.

«شرقی حاف»‌ اگر نشان می داد که با بزن و بکوب نظامیان و رقص شکم دهان مردم را نمی توان بست تکمیل تر می شد.

***

آرش سبحانی و محمد تالانی از گروه کیوسک همراه با مهمان ویژه زید حمدان موزیسین لبنانی ۲۸ آگست در کلوب «مترو المدینه» کنسرت اجرا خواهند کرد. اگر در بیروت هستید این شب استثنایی را از دست ندهید. آنها در استانبول و قاهره هم برنامه خواهند داشت. جزئیات تور را به زودی پست می کنم.

***

چند ویدیو دیگر از «شرقی حاف»‌: