زمانی که در خیابان به سیل مردمی برخورد می‌کنم، باید با آن انسان‌های که این سیل مردمی را تشکیل می‌دهند، یکی شوم. برای انگیزه‌ای مشترک و هدفی مشخص‌تر از انگیزه، تن به دریا دهم. با آن دریا یکی شوم و از حقم دفاع کنم. قدرت دریا را حس کنم و با دیگران در این جمع، قدرتی را بوجود آورم. قدرتی که مغلوب فشار، زور، حق‌کشی و هیچ عترتی نمی‌شود (1). روح خیابان پیروزی خود را با تک‌تک اجزایی تشکیل دهنده‌اش تقسیم می‌کند. (پدیده‌ اجتماعی نوظهور که آن را به اشتباه «بهار عربی» نام‌گذاری کرده‌اند، اگر به «بهار طبقه متوسط جهان سومی‌ها» تغییرش دهیم به واقعیت نزدیک‌تر می‌شود.)