دیدگاهی از داخل ایران

داوود حشمتی،  امتداد

تلاش نظام برای آرام کردن معترضان با تریبون دادن به نمایندگان سه حزب اتحاد ملت (سعید شریعتی)، کارگزاران سازندگی (کرباسچی) و حزب ندا (شهاب طباطبایی) اگرچه خوب اما نسخه دیرهنگام است. با این توضیح مقدماتی باید گفت؛ مردم زمانی در خیابان فریاد می زنند که در تریبون های رسمی کسانی را نمی بینند که صدای آنها باشد. توصیه کنیم تا این مسیر نه تنها مسدود نشود، بلکه به عرصه های دیگر قدرت هم تسری پیدا کند.

واقعیت این است: آنها که در خیابان فریاد می زنند مطالباتی دارند. این مطالبات سالهاست که وجود دارد و از بین نرفته است. اتفاقا به مرور زمان متصلب‌تر و بسته‌تر شده است. بخشی از این مردم (فارغ از اینکه اکثریت باشند یا اقلیت) خواستار تغییراتی در شیوه حکمرانی هستند. از صیانت در فضای مجازی و سرعت اینترنت گرفته، تا فشارهایی که در مورد پوشش و سبک زندگی اعمال می‌شود. در عین حال آنها هیچ کس را نمی‌بینند که در ساختار قدرت نگاه آنها را نمایندگی کند. حالا پاسخ حکمرانی به آنها چیست؟ آنقدر مطالبات آنها را نادیده بگیرد تا فراموش کنند؟ آنها را با تهییج احساسات مذهبی و قدرت منطقه و موشکی قانع کند که دست از مطالباتشان بردارند؟ با ریاضت کشیدن اقتصادی آنها را به حداقل‌های زندگی مشغول کند تا مطالبه آنها به فراموشی سپرده شود؟ 

یا اینکه می‌تواند: دست برداشته و راه را برای حضور نمایندگان آنها (نمایندگانی از هر طیف و دسته که خود میخواهند) در قدرت و نهادهای رسمی باز کند. با افزایش رفاه اقتصادی و توسعه، دست از سیاستی که «تحریم را نعمت» می‌خواند، برداشته و رضایت شهروندان را به معنای امنیت و ثبات خویش فرض کند.

نکته این است که حاکمیت آیا قصد دارد مطالبات مردم را (هرچند کوچک و هرچند محدود) نادیده بگیرد یا با برنامه ریزی بخشی از آنها را با ایجاد رضایت مندی از جبهه اعتراض و خشم به جبهه رضایت منوی یا دستکم خنثی شدن هدایت کند؟

باور کنید که حضور نمایندگان احزاب در رسانه ملی کار بسیار خوبی است، اما اگر این کار با حضور نمایندگانی واقعی آنها که حرف و مطالبه مردم را بیان کنند، تداوم نداشته باشد و این تفکر به رسمیت شناخته نشود، تاثیرگذاری نخواهد داشت؟ مردم زمانی در خیابان اعتراضشان را فریاد نمی‌زنند که ببینند، کسانی هستند در تریبون‌های رسمی، در نهادهای رسمی قدرت، این مطالبات را میدانند، درباره آن صحبت کرده و برای تحقق آنها تلاش می‌کنند. لذا می‌نشینند و منتظر به نتیجه رسیدن آن می‌مانند.

اما اگر قرار باشد همچنان با تفکر رسانه‌های شبه امنیتی چون مشرق و کیهان اعتراضات را به «این و آن» نسبت داده، خروجی آن فقط جارو کردن مشکل به زیر فرش حکمرانی است. کسانی که چنین توصیه‌ای به حاکمیت می‌کنند، دوست آن نیستند. بیشتر منافعشان چنین توصیه‌ای را ایجاب می‌کند. باور ندارید؟ فردا همه آنها را از مناسب دولتی که دارند جدا کنید و اجازه دهید زندگیشان را خودشان اداره کنند، بعد بار دیگر از آنها سئوال کنید تا ببینید آیا همان توصیه ها را خواهند داشت؟ یا نه.