نگارمن

 

قوام شخصیتی انسان‌ها به سالِ عمرشان و حتی به تجربه‌ی زیست‌شان نیست، بلکه به میزانِ درکِ عمیق‌شان از تعریفِ جای‌گاه خود و جای‌گاه فردِ مقابل‌شان در یک رابطه است. الزاما یک انسان سال‌مند، بزرگ نشده و الزاما یک جوان، خام نیست.

طبعا هوش، باریک‌بینی، تربیت و فروتنی، عواملی تاثیرگزار در رفتارهای اجتماعی ما هستند ولی به گمانم آشتی با خویش خویشتن، مسئولیت پذیرش و بخشیدن خطاهایی که کردیم، کنترل خشم و باور دنیایی که حول ما نمی‌چرخد، از ما انسان‌های بهتری می‌سازد که نیاز به تمرینی دائم دارد. یادمان باشد آن‌کس که مهر می‌ورزد، بی‌کس نیست. آن‌کس که می‌بخشد، نادان نیست و آن‌کس که نرفته، پای رفتن هم دارد. هیچ‌وقت عیار صبر دیگران را محک نزنیم.

ما به دنیا آمدیم تا کنش‌گر باشیم، جوینده باشیم و تمدن‌ها را بسازیم و در هیچ مدنیتی به تنهایی نمی‌توان تاخت.

ماشه را آن کس می‌چکاند که اساسا ته‌مانده‌ای برای از دست‌دادن ندارد و تمام بضاعت‌اش را هزینه‌ی رابطه‌اش کرده، در حالی که شمشیر انسان‌های غنی به پشتوانه‌ی عواطف‌شان همیشه در غلاف است.