باید با هم این مسیر رو طی کنیم
نگارمن
کووید ۱۹ میهمان ناخوانده و ناشناسی که از راه رسید و کمکم در زیرترین لایههای زندگی همهی مردم دنیا رسوخ کرد و تاثیرات بنیادی بسیاری گذاشت.
ما هنوز فارغ نشدهایم، احتمالا بعد از کنترل جدی ویروس تازه متوجه میزان بلایی خواهیم بود که نازل شد و میزان تغییراتی که لحظه به لحظه به زندگی همهی ما تحمیل شد.
در طول یکسالونیم گذشته بیشترین خطر در این بحران، سلامتی ما، عزیزانمان و مردم دنیا رو نشونه گرفت، بحرانی همهگیر که هیچ تدبیری برایش نداشتیم و شاید بعدها به عنوان یکی از سیاهترین و فراگیرترین بحرانهای روحی و جسمی دنیا ازش یاد کنند. بحرانی که تنها سلامت من، ضامن سلامت دیگری نیز هست.
کووید، ویروسی به شدت وحشی، نافرمان و ویرانگرست. قبل از ابتلا ترس، احتیاط و دوری و بعد از ابتلا استقامت، امیدواری و همدلی بهترین راه مقابله با آن است.
تبولرزهای وقتوبیوقت، بدندرد، ناتوانی در شرایطی که سرفه امانم رو بریده بود تا جایی که بارها فکر کردم آیا میشود روزی دوباره از روی تختی بلند بشم که الآن حتی تماس ملافه با بدنم به اندازهی زخمی عمیق آزارم میدهد؟
میدانستم با دورهی درمانی طولانی مواجه هستم که حوصله و تحملی زیاد میطلبد و اعتماد به کادر پزشکی حاذق، مسئول و مهربان تنها گزینهی علمیست که روز اول اعتراف کردند این داروها میتواند درمان قطعی باشد، میتواند نباشد، هنوز نمیدانیم.
این رژیمهای غذایی و پرهیزها میتواند موثر باشد، میتواند نباشد، این را هم هنوز نمیدانیم ولی آنچه میدانیم این است که باید دوباره سالم شوی و باید با هم این مسیر رو طی کنیم، پس کمک کن.
و عزیزانی که دورادور مراقبم بودند و با خواندن پیغامها و شنیدن صداهای پرمهر و نگرانشان باور میکردم هیچ لحظهای در این تاریکی تنها نیستم، گرچه از آغوش گرم و نوازشهایشان محروم ماندهام.
لطفا از هیچ کمک و توجهی به شخص بیمار دریغ نکنین. گرچه علاج این بیماری اجبارا در انزواست ولی مسئولیتی جمعی میطلبد. ما مسئول حفظ سلامت خود و دیگران سالم و دیگران آلوده به ویروس هستیم.
خوددرمانی، اتلاف وقت، ناآگاهی به روند تشخیص و کجایی مراجعه، از دستدادن فرصتهای طلایی سه روز اول این بیماری، ضایعهای جبرانناپذیر به همراه دارد و درد و درمان رو بیشتر و سختتر میکند.
یکسالونیم پیش با این ویروس آشنا شدیم ولی الآن پژوهشگران تقریبا تعاریف کلاسیکی برای ساختار و رفتارش دارند. واکسیناسیون، دلیل قاطعی برای نقطهی امید و روشن این شناختهاست.
مواظب خود و دیگران باشیم. شاید همان نگاه انسانی به دنیا که از خیلی زمانها پیش باید بهش توجه بیشتری میکردیم، دنیا جایی برای خودسریها و تصمیمهای تنهایی نیست.
موج خوشبختی و بدبختی دومینو وار پیوسته است...
خوشحالم که سلامتی خودتون رو بدست آوردین. در پرو هم وضعیت بده و توزیع واکسن خیلی کند صورت می گیره. ولی درست می شه بالاخره...
مرسی آقای جاوید عزیز
هیچوقت احوالپرسیهای هر روزهی سر ساعتتونو فراموش نمیکنم
امیدوارم همهی دنیا در امنیت باشیم، درست میشه بقول شما:)
من پارسال در دو نوبت ـــ در ستادِ گروهِ اضطراری ـــ ضربتِ نیروی لِژیون فرانسه خدمت کردم، این عملیات با نام پایداری ــــ با هدف کمک و پشتیبانی (امنیت، تدارکات در سه خط اصلی مبارزه) از مردم و حمایت از سرویسهای عمومی به منظور مقابله با این بیماری در نظر گرفته شده و مختص آن بود، در ابتدا ده هزار نظامی (که تا آخرین روزِ عملیات پنج هزار نفرِ دیگر اضافه شدند که بنده یکی از آنها بودم) و سپس نیرو های داوطلب و رزرو نیز به این جمعیت اضافه شده تا عملیات به نحوِ احسن انجام شود.
قسمتی از تجربیات، دیده و شنیدههایم را به فارسی ترجمه کرده و برایتان به ای میل فرستادم.
قسمتِ دیگر از گزارشات و خاطرات به زودی ترجمه شده و در همین جا انتشار خواهند یافت.
خانم نگارمن خیلی خوشحالم که سالم اید و این بیماری را شکست داده اید.
شاید تنها نتیجه مثبت این بیماری این نکته باید که معضلات موجود در سطح جهانی را تنها یک کشور به تنهائی نمیتواند حل کند و همکاری بین المللی لازم است. گرمایش زمین ؛ آلودیگی محیط زیست ؛ شکاف دیجیتال ؛ قاچاق انسان ؛ مهاجران ؛ پناهندگان .................. همکاری همه را می طلبد.
خدا کنه همه متوجه این نکته بشوند.
جناب شراب عزیز مرسی از لطفتون حتما میخونم، ضمن اینکه همت و مسئولیتپذیریتون رو تحسین میکنم! هر بحرانی تدبیر و حرکت جمعی رو طلب میکنه، کاش همه اینو بدونیم و فقط غر نزنیم و گاهیام به وظایف مهمتری عمل کنیم! حداقل در قرنطینهی خونه بمونیم! کار سختیه ولی بمونیم که کادر درمان دنیا فلج شدن ازخستگی و بتونن نیروهاشونو برای کسانی بذارن که اجبار به خروج از خونه دارن!
جناب مرادی ممنونم ازتون لطف دارین، مرسی که به نکات دقیقتر و کلیدی اشاره کردین. همیشه ازتون یاد میگیرم
نگار خانم همیشه سلامت باشید
مرسی از لطفتون جناب میمنون
نگارمن جان، دیر خواندم اما شما ندید بگیرید و بگذارید به پای مشقهای تمام نشدنی!
به جان شیرینتون افتخار کنید که دانه دانه شاخهای تنتن مدل کووید رو شکستید.
به امید، ته دل ما هم هیزم گیراندید. سلامتی و شادیتون مدام.
مرسی ونوس جان عزیز، مرسی:*
چه عیادت دلنشینی:)