باز هم iranian.com ؟

جهانشاه جاوید

 

از زمانی که iranian.com رو در آپارتمانم در نیویورک شروع کردم بیشتر از ۲۵ سال می گذره. تابستون ۱۹۹۵ اینترنت تازه داشت پا می گرفت. فرصت بزرگی بود برای شروع یک سایت ایرانی، برای تمرین آزادی بیان بدون ترس از سانسور.

هفده سال با شعار Nothing is sacred جلو رفتم تا اینکه بدلیل اختلاف نظر با شریکم سهمم رو فروختم و در اواخر ۲۰۱۲ iroon.com رو بپا کردم.

در هشت سال گذشته جز برای پیدا کردن مطالب قدیمی ام به iranian.com سر نزدم و حتا بفکرش هم نبودم. تا اینکه حدود دو ماه پیش مطلع شدم به فروش گذاشته شده.

ازم سؤال شد که قبل از فروش آیا یک کپی از محتوا شامل مطالب زمان سردبیری ام از ۱۹۹۵ تا آخر ۲۰۱۲ رو می خوام یا نه؟ پرسیدم قیمت سایت چنده، شاید خودم بخرمش. قیمتش مناسب بود و همان شب گفتم پولش را تا آخر سال، یعنی همین دو روز پیش، جور می کنم.

اول بیشتر خوشحال بودم تا نگران. فکر کردم با ادغام iroon.com و iranian.com فصل تازه ای شروع می کنم. به همین سادگی.

در روزهای بعد روشن شد به این سادگی ها هم نیست. iranian.com بیشتر از یک میلیون و دویست هزار صفحه مطلب داره و iroon.com هم حدس می زنم دویست هزار صفحه یا احتمالن بیشتر. هر کدومشون سیستم های نشر متفاوت دارن. مطابقت دادن آنها غیر ممکن نیست اما هزینه اش خیلی بالاتر از امکانات منه.

در عوض تمرکزم رو گذاشتم روی چیزی خیلی مهمتر و علت اصلی بازخرید iranian.com : نگهداری اش بعنوان گنجینه استثنایی مطالب هزاران ایرانی، بخصوص مهاجران، در اوایل شروع اینترنت.

برای این منظور با یکی از مراکز ایران شناسی در کالیفرنیا تماس گرفتم و ابراز علاقه کردند و مذاکراتی هم شد اما دو هفته مانده به آخر سال جواب دادند که بدلایل فنی امکانش فراهم نیست.

با بسته شدن این مسیر، چاره دیگه ای نبود جز گرداندن کاسه گدایی دور فامیل و دوستان. خوشبختانه اکثرشان بی اندازه محبت نشون دادن و تونستم مبلغ پیش پرداخت رو جور کنم.

حالا تا حدود دو سال دیگه با حقوق کارمندی ام باید اقساط مبسوط بپردازم. با کمال میل می پردازم چون در نهایت هیچکس جز خودم مسؤل حفظ این دایناسور نیست.

فعلن تصمیم دارم iranian.com رو تبدیل به یک آرشیو کنم تا ببینم در آینده باهاش چه کار دیگه ای می شه کرد.

جالبه که این حادثه زمانی بر سرم سرازیر شده که iroon.com رنگ و رویی گرفته و برای اولین بار می تونم بگم صبح به صبح با اشتیاق می رم سرش.

تازگی ها نویسنده های فوق العاده ای مرتب مطلب پست می کنن و چند نفر از دوستان محبوب قدیمی iranian.com هم به جمع ما برگشتن. راضی و خوشحالم و آرزوهای بزرگ در سر ندارم.

به هر حال همه چیز خیلی سریع اتفاق افتاده و به گذشت زمان نیاز هست. شاید بعدن به نتیجه های بهتر برسیم.

قربان شما

ج