روزگاری کشور ما بود زیستگاه شادمانی و طرب
نه ، غم و اندوه و ، دردی بود و  ، نه  رنج و تعب
 
زدگی ، شد بهر مردم  ، چونکه دوزخ ، این زمان 
اشک ها ریزند آنان   ای بسا هر روز و شب
دکتر منوچهر سعادت نوری