یدالله کریمی‌پور: این چهارمین در ۱۳۹۸ است که با عنوانی شبیه تیتر بالا، به مقوله ای حساس ورود می کنم. قصد دارم با دلایل زیر، مدیران ایران را به پذیرش گفتگو با آمریکای زیر ریاست ترامپ ترغیب کنم:

۱- قرار نیست که ایران تا "ابد" در تحریم بماند؛ بدون کوتاه آمدن آمریکا هم، تحریم ها تخفیف نخواهند یافت. سهل است که دارای روندی افزایشی خواهند بود؛

۲- ترامپ در پی تغییر رژیم نیست؛

۳- این روزها سخنی از شروط ۱۲ گانه پمپئو در میان نیست. سهل است که ترامپ دارد سیگنال های رمانتیک برای رهبران ایران می فرستد؛

۴- ترامپ پذیرای دادن امتیازات پرشمار و بزرگی به ایران است. وی ازجمله خواهد توانست پس از ۳۸ سال " وضعیت اضطراری ملی" علیه ایران را فسخ کند؛

هم چنین وی می تواند تحریم های ثانویه را لغو کرده و زمینه تحریم های آتی از سوی قوه مجریه را نیز ببندد؛

۵- بستن پیمان با ترامپ، دست رئیسان جمهور جنگ سالار احتمالی بعدی را خواهد بست؛

۶- دستیابی دو کشور به پیمانی جامع، به منزله خنثی شدن بیشتر سناریوهای منطقه ای علیه ایران خواهد بود؛

۷- با این وجود، مناسبات ایران با کشورهای منطقه ترمیم یافته و اعتبار ایران در کنفرانس اسلامی افزایش خواهد یافت؛

۸-فساد برخاسته از رانت خواری تحریمی، نازک تر خواهد شد؛

۹- جایگاه ایران در نیروی هوایی بهبود خواهد یافت؛

۱۰- وابستگی کم فایده و پرهزینه،به روسیه و چین، کمرنگ خواهد شد؛

۱۱- سرمایه گذاری خارجی افزایش یافته و اخذ اعتبار‌ از نهادهای مالی آسان خواهد شد؛

۱۲- احتمال تکوین اتحادیه فراگیر بین ۸ کشور پیرامونی خلیج فارس افزایش خواهد یافت؛

۱۳- مناسبات ایران با ژاپن، جمهوری کره، کانادا،اروپا، اقیانوسیه و آمریکای جنوبی، عادی شده و بهبود خواهد یافت؛

۱۴- سرمایه گذاری در صنعت نفت-گاز افزایش یافته و پایدار خواهد شد؛

۱۵- در این شرایط، منطقی است که تمرکز مدیریت کلان بر رفاه شهروندان بیش تر شود؛

۱۶- دالان های شمال-جنوب و خاور-باختر باز شده و گام به گام به مقیاسی جهانی خواهد رسید.

اگر دستاورد گفتگو با ترامپ تنها همین مورد شماره ۱۶ باشد، بازهم ایران "برنده" مذاکرات خواهد بود.

به هر روی انجام گفتگو بین ایران-آمریکا بالاخره "حتمی" است؛ سوخت و سوزی هم در کار نخواهد بود.