When I posted the above photo on Facebook, a German friend asked for the translation of the original poem about "the freirnd's house" by Sohrab Sepehri. I made a crude attempt.

The Address

It was by twilight when the horseman asked
“Where is the friend’s house?”


The sky paused.

Pointing at the poplar tree
A passerby spoke to the darkness of the sand
With a branch of light:

“Before reaching the tree,

There is a path in the field
Greener than God’s sleep

Where love is as blue as honesty’s feathers.

Go to the end of the path, 
Approach behind puberty.

Turn two steps short of the flower of solitude,

Stop at the fountain of earth’s immortal myths.

A lucid fear will engulf you.

In the fluid sincerity of the space,
You will hear a crackling sound:

You will see a child
Climbing a tall pine tree

To grab a baby bird from a nest of light.

Ask him

Where the friend’s house is.”

Sohrab Sepehri

نشانی

"خانه ی دوست كجاست؟" در فلق بود كه پرسید سوار.

آسمان مكثی كرد.

رهگذر شاخه ی نوری كه به لب داشت به تاریكی شن‌ها بخشید

و به انگشت نشان داد سپیداری و گفت:

"نرسیده به درخت،

كوچه باغی است كه از خواب خدا سبزتر است

و در آن عشق به اندازه پرهای صداقت آبی است

می‌روی تا ته آن كوچه كه از پشت بلوغ، سر بدر می‌آرد،

پس به سمت گل تنهایی می‌پیچی،

دو قدم مانده به گل،

پای فواره ی جاوید اساطیر زمین می‌مانی

و تو را ترسی شفاف فرا می‌گیرد.

در صمیمیت سیال فضا، خش‌خشی می‌شنوی:

كودكی می‌بینی

رفته از كاج بلندی بالا، جوجه بردارد از لانه ی نور

و از او می‌پرسی

خانه دوست كجاست."

سهراب سپهری