از جام برترین های انگلستان، شماره ی ده
 

 اگر امروز ببازد، رفتنی است. برگه ی مرگ اش نوشته شده است. اگر امروز نرود در یکی دو هفته ی آینده خواهد رفت و رفتن اش پایانی است بر یکی از آبروریز ترین چیزهایی که در سراسر ِ تاریخ ِ جام برترین های انگلستان روی داده است. آبروریزی از آن رو که دلالان تا توانستند دارنده ی باشگاه « کویین پارک رنجرز» را حسابی سه تیغه اصلاح کردند. یک مشت بازیکن به درد نخور را به او بستند با نرخ ها و مُزدهایی گرانتر از بازیکنان ِ آرسنال و توتنهام. دریغا که ما دیر فهمیدیم. اگر می دانستیم پلو خوری است، ما هم می رفتیم! سهم ِ سرمربی ی پیشین از این ریش تراشی چقدر بوده است؟ خدا می داند. بازیکنان این تیم چنان ناکارآمد هستند که در فصل آینده امکان یافتن یک باشگاه تازه برایشان بسیار دشوار است، با این همه از فرصت ها برای آن که به خود تکانی بدهند بهره گیری نکردند. در ماه ِ مارس این تیم یک نیمه نکانی به خود داد و دو بازی در برابر «ساوث همپتون» و «ساندرلند» را برد، آن هم با کمک دو بازیکن بسیار جوان که از تیم امید توتنهام وام گرفته شده بودند. و این شد که رنجرزی ها امیدی به ماندن را از خود نشان دادند، ولی پس از آن دیگر هیچ. تیم در رده ی نوزده هم جدول ایستاده است، با پنج بازیی که در پیش دارد. رنجرز باید چهار تای آن بازی ها را ببرد و یک مساوی بگیرد تا در جدول بماند. سرمربی ی تیم خوب می داند که با این تیم ِ ناکارا راه به جایی نخواهد برد، با این همه برای روحیه دادن به لشکر ناکارایان هم که شده می گوید: «ما هنوز نمرده ایم». او حق دارد که امیدوار باشد برای این که پشت اش گرم است. دارنده ی باشگاه یکی از پولدارترین مردم جهان است. گاه پیش می آید که سر یکی از زرنگترین سرمایه داران ِ جان هم کلاه می رود، آنچنان که در خریدهای آن باشگاه پیش آمده است. باشگاه کویین پارک رنجرز دوسالی را در جام برترین ها توپ زد بی هیچ دستآوردی. آن تیم اکنون از سه چیز برای بازگشت به جام ِ برترین ها برخوردار است: عشق دارنده ی باشگاه به بازگشت. سرمایه ای که دارنده ی باشگاه دارد و یک سرمربی ی بزرگ که می خواهد در قصل آینده تیم دلخواه اش را راه اندازی کند. پ. مهرکوهی