هر چه هست ریا نیست. انسان پرنده ای است مهاجر میان نهایت زشتی و نهایت زیبایی گهی در حال اوج گرفتن گهی در حال سقوط . شعر و کلام از جایی صادر می گردد که عمیق است و ابهام دارد نمی توان ریاکارش دانست. یکی ممکن است بگوید شعر من عاشقانه است شما می توانی آن را عاشقانه نبینی نه شما ریاکار هستید نه شاعرش هر دو منظر پیش روی را بیان کرده اید. کسی هم زمان با سرودن شعر به گوش دیگری سیلی نمی زند هر کدام مربوط به روز و روزگاری جداست.اما زندگی ظاهری خشن دارد بخصوص وقتی در آستانه تغییر هستی . وقتی پیمانه ای پر می شود لبریز شدنش محتمل است یا زمانی که بر سر مرزهای مشخص شده منزل داری همیشه درصدی جهت دگرگونی اوضاع باید متصور بود. انسان باید بداند آنان که با سخن دل مردمان را می لرزانند تضمینی نیست که چهار ستون زندگی آنها را حفظ کنند . آن کس که دل و ایمان مرا رباید مجوز به آتش کشیدن مرا هم دارد.