روز آنلاین:
غلامحسین محسنی اژه‌ای، معاون و سخنگوی قوه قضاییه بی‌گمان از چهره‌های شاخص اردوگاه راست افراطی و تمامیت‌خواهان ضدملی حاکم در جمهوری اسلامی است. مقام ارشد قضایی که قریب به دو دهه است به‌عنوان یکی از تریبون‌ها و بازوهای اصلی خشونت ایفای وظیفه کرده، در جدیدترین اظهارنظر خود ـ و در واکنشی مشهود به دست دادن ظریف با اوباما ـ گفته است: «جاسوس تنها کسی که مستمری‌بگیر و دریافت‌کننده‌ی حقوق از دشمن باشد نیست، بلکه او میآید و زمینه و بستر را برای ورود دشمن فراهم می‌کند. یعنی دشمنی دشمن را کمتر می‌کند و می‌گوید آمریکا دیگر دشمن نیست و سر عقل آمده، چرا اجازه نمی‌دهیم با اوباما دست داده شود؛ چه اشکالی دارد آدمی با آدم‌ها بنشیند و گپی بزند؟!»
مبتنی بر آنچه اژه‌ای می‌گوید، آیا امثال وی با کوبیدن بر طبل خشونت و تمامیت‌خواهی و با افزایش شکاف جامعه ـ حکومت در ایران و صلح‌ستیزی، زمینه را برای تهدید ایران مهیا نکرده‌اند و نمی‌کنند، و به "جاسوسی" مشغول نیستند؟
نیم‌نگاهی به کارنامه‌ی محسنی اژه‌ای نشان می‌دهد که به چه میزان علیه منافع ملی کوشیده و چونان جاسوسی ـ به تعبیر و ارزیابی خود از این واژه ـ ایفای نقش کرده است.
محسنی اژه‌ای (متولد 1335) پس از "دوم خرداد 1376" و به‌طور مشخص بعد از نشستن بر کرسی قضاوت دادگاه کرباسچی، شهردار تهران (1377) شهره شد. نام وی همچنین با پرونده‌ی بی‌فرجام قتل‌های زنجیره‌ای در جمهوری اسلامی نیز گره خورده است. محسنی اژه‌ای به‌خصوص متهم به دخالت در ترور زنده‌یاد پیروز دوانی، کنشگر سیاسی چپ است.
از محمد یزدی تا هاشمی شاهرودی، و اینک صادق لاریجانی، حدود 30 سال است که اژه‌ای در مناصب عالی دستگاه قضایی عدالت‌گریز و غیرمستقل جمهوری اسلامی، جا خوش کرده است.
برو به آدرس
نظرات