آنان که با مبارزات غیر خشونت آمیز هندی ها برای رهایی از شر اسارت انگلیس آشنا هستند، میدانند یکی و شاید هم مهمترین واقعه که بخاطر گزارشات یک خبر نگار آمریکایی، وب میلر،  نظر و همکاری جهانیان را جلب کرد، حمله پلیس تحت فرمان انگلیس ها به راهپیمایان در کارخانه نمک بود. (ویدیو بازسازی آن واقعه از فیلم گاندی↓)

در چند روز گذشته و تا همین ساعات، صدها و صدها ایرانی پاک نهاد در خیابان "بهشت" تهران برای اعتراض به ظلمی که بر آنان وارد میشود، بصورت صلح آمیز تجمع کرده و بسیاری پس از ضرب، شتم و جرح و رد شدن از "تونل باتوم" ماموران دولتی با سر و دست شکسته به اسارتگاه ها منتقل شده اند.

سئوال:

چرا با وجود اینهمه "خبرنگار" خارجی در ایران، یک وب میلر Webb Miller   وجود ندارد؟

چرا این نسل "خبرنگاران"  فجایع سیستماتیک و نهادینه شده را نادیده میگیرند و در رفع و رجوع آنها و جا انداختن دعوای زرگری میان  "اصلاح طلب" و "اصولگرا" هستند؟

 در میان اسرای امروز، بانو نازیلا نوری، پزشکی است که بتازگی نامه به آیت الله فریدون روحانی شده نوشتند و خواهان پایان ستم شدند.

سکوت علامت رضاست.

دور نیست، رهایی اصلاً دور نیست.

"تنها حقیقت است که رهایی میبخشد"

تبریک