Four Parts of One Elegy  
In Memory of Ezzat Tabaian 

First Part

They are calling me,
They are calling me
From behind the heavy mist of January
At the bloody foot of this mountain.
They are calling me:
“Get all your belongings!”
I get up, and my cellmates sing:
“Blossoms are dancing
In the spring wind.
The meadow is all green
And red as pomegranate flower.”1

I hear your voices, your voices
Oh, nocturnal home-builders!
When you grew that night
From within the earth.
You were carrying lanterns,
And, instead of marking-lime,
Buckets of salt in hand.
You parceled out equally for all 
From this vast common land
So that you could get rid of tenancy
And feel the same joy
That a cave man had in his cave
But a tenant has only in his dream.

Oh, the feeling of having roots!
Everything started with you
When the houses in shanty towns
“Outside-the-zone”2 began to grow
In the worried eyes of bricklayers
The muddy hands of teenaged girls
And the bloody bodies of children
Under the wheels of bulldozers.

It was growing before our eyes
It was growing inside our hearts  
And everybody wanted his share of life:
Laying his head on his pillow
Without having nightmares
About a late rent payment
Or a policeman’s tea-money.

I hear your voices, your voices
From behind the heavy mist of January
At the bloody foot of this mountain.
They are calling me:
“Get all your belongings!”
I get up, and my cellmates sing:
“Blossoms are dancing
In the spring wind.
The meadow is all green
And red as pomegranate flower.”

Second Part

“I have no special bequest”3
I only want to write
What we wanted to say
Alongside the nocturnal word-makers
In the nights of poetry readings4
At the rainy Goethe Garden
With the hubbub of riot police 
From behind the walls.

In the nights of Goethe readings
We were searching for our lost voices
In the great human chorus
But they denied us.
So we gathered on the streets
And raised our voices
With our word-makers:
“We want to be birds
And sing in freedom.”

This is my special bequest.

Third Part

Ah! What is this chill
From the Evin hills
Whipping my temples and chest?
Is it not the chill of that winter?:
From the warm fire of the workers
Who shut down the oil pipelines
To the cold fire of machine guns
Opened shamelessly toward the crowd,
From the collapse of the old order
To the free fall of the new,
From the threatening gaze of statues
Toppled in city squares
To the frowning faces of a man
Painted on the city walls,
From a new order to fire
To the fire of the new disorder.

Oh, my barren hope
Speak to me
Was it not at the place of this slaughter
That we opened the gates of this prison?
Startled at the sight of colanders
Half-filled with steaming rice,
Which the old prison guards had rinsed
For their own funeral supper
And the new prison guards cooked
For their own wedding,
And we, the liberators,
Became the beheaded hens of their pilafs.
We opened the gates of this prison
To shut it down forever,
But the men with turbans
Only wanted to add a mourning hall
Where they can beat their chests for Hossein.
Ah! What a sad farce it was.
Now it ends
Not with a smile
But with a bullet.

Fourth Part

My eyes can no longer see you
Ah, you infinite love of a nation
Ah, you infinite love of a lover
To whom can I speak of this courage?
The earth in the Infidel cemetery
Has already devoured you
Before I could stand upright
With my hundred-yard height
And my gigantic wide open arms
To snatch your beloved body.
Alas, nothing is left for me
But to wipe my tears.

We, the home-builders and word-makers
Did not  say, did not say
What we wanted to say 
And as a result
The scribes of Allah’s office
Dropped the ink of their quills
In our mouths.
We wanted the right of housing
But they wrote for us:
“Occupying the palace of the tyrant!”
We wanted the right of free speech
But they wrote for us:
“Establishment of Islamic censorship!”
We wanted to govern ourselves
But they wrote for us:
“Nationalization of death.”
Curse on all duplicates!
They never match the originals.

Now in this blood-drenched land
What can I tell you
My silver-winged falcon?
You are gone
And no whispering water jar5
Will open your beautiful eyes.
Now, four years, four years  have passed
Since in departing my life
I became quartered
And in welcoming your death
You became a quatrain.
Ah, my gentle love
Love of a revolution
Are you gone forever?
Let me find a jar of water 
In the shade of your memory
Which hovers with open wings
Over the insurmountable summit of your life.
My soul has become parched
Along with your fragile hollowed bones 
And my eyes cannot see
But this white wall of salt.

Majid Naficy
January 7, 1986

1- This is from a popular song performed by the late Armenian-Iranian singer,  Vigen Derderian (1929-2003). It was sung by Ezzat’s cellmates in the Women’s Ward in Evin Prison as she was called for execution.
2- In summer of 1977, people protesting the zoning regulations stoned the government buildings and began to build their houses without permits at night on the periphery of Tehran. It marked the beginning of the February 79 Revolution.
3- A line from Ezzat’s Will, written before she was taken to the execution field on January 7, 1982.
4- In the autumn of 1977, the Iranian Writers Association organized ten nights of poetry in the Goethe Institute  where thousands of intellectuals protested against censorship.
5- In Iran it is customary to pour water on graves as a blessing.

چارپاره­ی یك سوگ 
به یاد عزت طبائیان

پاره­ی یكم

صدایم می­كنند
صدایم می­كنند
از پشت مِه سنگین دیماه
در پایه­ی خونین این كوهستان
صدایم می­كنند:
"با همه­ی وسایل!"
برمی­خیزم و همبندان می­خوانند:
"شكوفه می­رقصد
از باد بهاری
شده سرتاسر دشت
سبز و گُلناری."1

صدایتان را می­شنوم
ای خانه­سازانِ شبانه!
در شامگاهی كه از دلِ زمین روئیدید
هر یك فانوسی در دست
و بجای­ گچ، سطلی از نمك
و هر یك را به تساوی می­بریدید
ازین پارچه­ی گسترده­ی خاك
آنقدر كه بتوان
ازین چاردیواری اجاری بیرون جهید
و همان احساسی را كرد
كه غارنشین در غارش دارد
و اجاره­نشین در خوابش.

همه چیز با تو آغاز شد
ای احساسِ ریشه­دار شدنِ انسان!
با رویشِ شبانه­ی خانه­ها
در "خارج از محدوده"
با چشم­های نگرانِ خشت­چینان
و دست­های گِل آلود دختران
و هیكل خونین كودكان
زیر چرخ­های بولدوزر.

چیزی سبز می­شد بر زمین
و چیزی سبز می­شد در دل انسان­ها
و هر كس سهم خودش را می­خواست
از زندگی:
نهادن سر به بالین
و خواب­های آشفته ندیدن
از حق اجاره­ی مالك
تا پول چای­ پاسبان.

می­شنوم، می­شنوم صدایتان را
از پشت مِه سنگین دیماه
در پایه­ی خونین این كوهستان
صدایم می­كنند:
"با همه­ی وسایل!"
برمی­خیزم و همبندان می­خوانند:
"شكوفه می­رقصد
از باد بهاری
شده سرتاسر دشت
سبز و گُلناری."

پاره­ی دوم

"وصیتی خاص ندارم كه بنویسم"2
تنها می­خواهم بگویم
آنچه را كه می­خواستیم بگوییم
در شبهای­ شعرِ باغ
همراه با واژه­كارانِ شبانه
زیرِ ریزش باران
و هیاهوی گاردی­ها
از پسِ دیوار.

در شب­های شعرِ گوته
ما نوای گمشده­ی خود را می­جستیم
در همسُرایی­ بزرگ انسان
و از ما دریغ می­كردند.
در خیابان­های شهر گرد می­آمدیم
و همنوا با واژه­كاران
فریاد می­زدیم:
"ما می­خواهیم پرنده باشیم
و با آزادی بخوانیم."

این وصیت خاص من است.

پاره­ی سوم

آه این سوز چیست
كه از سوی­ تپه­های­ اوین
تسمه می­كِشد
بر شقیقه­ها و سینه­ی من؟

آیا این سوز زمستان آن سال نیست
از گرمای­ آتشی كه شیرهای نفت را بستند
تا سردی­ آتشی كه بر شیرهای شهر گشودند،
از سرنگونی­ِ كهنه
تا نگونساری­ِ نو،
از زهرچشمِ تندیسی كه در میدان­ها فرو افتاد
تا ترشرویی­ِ چهره­ای كه بر دیوارها نقش بست،
از فرمانِ جدید آتش
تا آتشِ نوین نافرمانی؟

ای امیدِ بی حاصل من بگو
آیا بر سكوی­ِ همین قتلگاه نبود
كه ما درهای این زندان را گشودیم
با چشمانی­ خیره
به آبكش های­ نیمه پُرِ برنج
كه زندانبانان كهنه
برای شام عزای­ خود پالوده بودند
و زندانبانان تازه
برای پلوی عروسی خود پختند
و ما حصارگشایان
مرغان سر بریده­ی آنها شدیم؟
با گشودن زندان
ما بسته شدنِ همیشگی آن را می­خواستیم
و دستاربندان
گشودنِ حسینه­ای در آن.
آه این چه شوخی­ِ تلخی بود
كه اینك پایان می­گیرد
نه با لبخندی
كه با گلوله­ای.

پاره­ی چهارم

چشمانم دیگر نمی­تواند ترا ببیند
آه ای عشقِ بی پایان یك ملت!
آه ای عشقِ بی پایان یك عاشق!
با كه از این همه جسارت سخن بگویم
كه این خاك
در "گورستان خاوران"
پیش از اینكه من با قامتِ هفتاد گزی­ی خود
و دست­های­ غول­آسای­ فراخ گشوده­ام
راست شوم
تا پیكر نازنینَت را بربایم
آوَخ، آوَخ
تو را بلعیده است
و مرا بجز سایشِ چشمی
نصیبی نمانده است.

ما خانه­سازان و واژه­كاران نگفتیم، نگفتیم
آنچه را كه می­خواستیم بگوییم
و لاجرم كاتبان دفترِ الله
مُركبِ كِلك خود را
در دهان ما چكاندند.
ما می­خواستیم، می­خواستیم
حق داشتن خانه­ای را
و آنها برایمان نوشتند:
اشغالِ كاخِ طاغوت!
ما می­خواستیم، می­خواستیم
حق آزادی سخن را
و آنها برایمان نوشتند:
ایجادِ سانسورِ یاقوت!
ما می­خواستیم، می­خواستیم
حق اداره­ی زندگی خود را
و آنها برایمان نوشتند:
دولتی كردنِ تابوت!
نفرین بر این رونوشت
كه هرگز برابرِ اصل نیست!

اینك در این خاك خونین
با تو چه گویم
ای شاهینِ سیمین بالِ من؟
تو رفته­ای و دیگر
ترنُمِ هیچ كوزه­ی آبی
چشمان زیبایت را نخواهد گشود.
اكنون چار سال، چار سال می­گذرد
از روزی كه من در بدرقه­ی زندگیم
چارمیخ شدم
و تو در استقبال مرگت
چارپاره شدی.
آه ای مهربانی­ی من
مهربانی­ی یك انقلاب
آیا برای همیشه رفته­ای؟
بگذار در سایه­ی بالهای­ همیشه گشوده­ی خاطره­ی تو
بر فرازِ قله­ی فتح ناپذیرِ زندگیت
برای خود كوزه­ی آبی بیابم
كه روحم از شكنندگی­ِ استخوان­های­ِ پوك شده­ات
قاچ قاچ شده است
و چشمانم برای همیشه
جز سپیدی­ِ این نمك
چیزی نخواهد دید.

مجید نفیسی
۷ ژانویه ۱۹۸۶ یا ۱۷ دی ۱۳۶۴

۱- از ترانه­ی "شكوفه"ی ویگن. می­گویند كه هنگام بدرود با "عزت"، همبندان او در بند زنان اوین، این ترانه را می­خوانده­اند.
۱- سطری از "وصیتنامه"ی "عزت" مورخ ۱۷ دی ۱۳۶۰.