The Heater

 

One day our wall heater stopped working
And the charming murmur of the water kettle ceased.
I had chicken pox and was home.
My mother sent Zahra to the basement
To bring out the portable heater,
Clean its wick, shine its body,
Fill it with kerosene, ignite it
And after airing it out
Carry it to my room.

I was eating a sweet lemon
And watching the falling snow
From the window
When Zahra came in.
My mother said: “Why did you bring that damned one?
Do you want it to smoke again
And take away his life?”
Zahra said: “He is blessed”
And closed the door.
I had heard the story of the heater many times
But had never seen it before.

“One Friday evening my family goes to visit Khanom
And leaves me alone with Zahra.
When they return home
The room is filled with smoke
And nothing is visible.
Hamid quickly opens the window
My mother grabs me from the cradle
And hurrys me to the patio.
I had been struggling to breathe
And for six months hence
Soot came out of my nose.”

I turned back and looked at the heater
It was black
And looked tall and firm
On its four metal legs.
Was it the enemy of my life
Or did it make a survivor out of me
Fleeing the jaws of death?
I walked to the heater
And held my hands over it.
A pleasant warm air was rising from it
And a magic light was shining
From its colorful windows.

Majid Naficy
August 3, 2017

بخاری
 

یک روز بخاریِ دیواری از کار افتاد
و زمزمه‌ی دلنشینِ کتری آب فرونشست.
من آبله‌مرغان داشتم و خانه بودم.
مادر, زهرا را به زیرزمین فرستاد
تا بخاریِ دستی را درآورد,
فتیله‌اش را پاک کند, بدنه‌اش را برق بیندازد,
تویش نفت بریزد, روشنش کند,
و پس از اینکه بویش از‌میان‌رفت
با خود به اتاق بیاورد.

من داشتم پشت پنجره
لیمو شیرین می‌خوردم
و بارشِ برف را تماشا می‌کردم
که زهرا تو‌آمد.
مادر گفت: "چرا این لعنتی را آوردی؟
می‌خواهی دوباره دود کند
و جانِ او را بگیرد؟"
زهرا گفت: "او نظرکرده است"
و در را بست.
داستانِ بخاری را بارها شنیده بودم
اما خودش را هرگز ندیده بودم.

"یک عصرِ جمعه همه به خانه‌ی خانم می‌روند
و مرا با زهرا تنها می‌گذارند.
وقتی به خانه بازمیگردند
می‌بینند اتاق پُر دود شده
و چشم, چشم را نمی‌بیند.
حمید تند پنجره را می‌گشاید
و مادر مرا از توی گهواره می‌رباید
و شتابان به ایوان می‌آورد.
من به‌سختی نفس می‌کشیده‌ام
و تا ششماه پس ان آن
از بینیَم دوده بیرون می‌آمده."

برگشتم و نگاهش کردم
سیاه بود
و روی چارپایه‌ی فلزی
بلند و استوار می‌نمود.
آیا دشمنِ جان من بود
یا از من سخت‌جانی ساخته بود
گریخته از کامِ مرگ؟
به کنارش رفتم
و دستهایم را رویش گرفتم.
گرمای دلنشینی از آن برمی‌خاست
و از پنجره‌های رنگارنگش
نوری جادویی به بیرون می‌تابید.

 مجید نفیسی
سوم اوت دوهزار‌و‌هفده