The Horserider
 

I tame wild winds
And put steady saddles on their backs.
On the balcony, teenage horseriders
Move from one foot to another
Waiting their turns.
Their eyes shine in the dark
Exuding fear and hope.
I look at each one from the corner of my eye
And regain my adolescent passion.

“Hair had just grown on my upper lip, when on horseback
I went to Zard Mountain with my brother
And we became guests overnight
In the black tent of a nomad.
He slaughtered a goat
Grilled it over fire
And put it on a dining cloth
With liquor and savories.

Then he brought The Shahnameh*
Opened the story of King Garshasp
Read the description of taming Rakhsh
And mixed the dance of burning flames
With the galloping sound of the flame-colored,
Metal-hoofed, black-eyed and speckled colt Rakhsh.

At midnight, we slept next to our horses
Under stars.
Shepherd dogs leapt over us
Chasing hungry wolves.
That night I realized that horses
Often sleep standing.”

A horserider jumps off the balcony
Galloping toward pine trees on windback.
The tassel of his cap flutters in the wind
And his small torso shakes up and down.

He is going to Kabul
To a meadow where a shepherd from Zabol
Brought a herd of horses
So that Rostam could choose Rakhsh
And make him his sole steed.

Majid Naficy
December 8, 2003

* The national epic of Iran composed by Ferdowsi (935-1020) in which Rostam with his horse Rakhsh plays a leading role.

سوارکار
 

من بادهای وحشی را رام می‌کنم
و بر پشت هر یک زینی استوار می‌نهم.
سوارکاران نوجوان
در ایوان پابپا می‌شوند
و نوبت خود را انتظار می‌کشند.
چشمهایشان در تاریکی می‌درخشد
و بیم و امید از آنها می‌تراود.
از زیر چشم به هر یک نگاه می‌کنم
و شورِ نوجوانی خود را بازمی‌یابم.

"تازه پشت لبم سبز شده بود که با برادرم
سوار بر اسب به زردکوه رفتیم
و شبی را در سیاه‌چادری
مهمانِ گله‌داری بودیم.
او بزی را سربرید
بر سر آتش کباب کرد
و با می و مزه بر سفره نهاد.

سپس "شاهنامه" پیش آورد
داستانِ پادشاهی گرشاسپ را گشود
وصفِ رام‌کردنِ رخش را خواند
و رقصِ شعله‌های آتش را
با سم‌کوبه‌های رخشی آتشرنگ,
پولادسم, سیاه‌چشم و پُرنگار
درهم‌آمیخت.

نیمه‌شب زیر ستاره‌ها
کنار اسبها خوابیدیم.
سگهای گله از روی ما می‌جهیدند
و گرگهای گرسنه را دنبال می‌کردند.
آن شب دریافتم که اسبها
بیشتر ایستاده می‌خوابند."

سوارکاری از ایوان به بیرون می‌جهد
و بر پشت باد بسوی کاجها می‌تازد.
منگوله‌ی کلاهش در باد می‌لرزد
و بالاتنه‌ی کوچکش تکان‌تکان می‌خورد.

به کابل می‌رود او
به دشتی که چوپانی زابلی
فَسیله‌ی اسبان را به آنجا آورد
تا رستم, رخش را برگزیند
و او را اسبِ یگانه‌ی خود کند.

مجید نفیسی
هشتم دسامبر دوهزار‌و‌سه